|
Yayın Tarihi: 22.12.2009
|
|
YEMİNLİ DÜŞMANLIKLAR
Gün, geride bırakmakta olduğumuz yıl ile hesaplaşma ve kişisel bilançoları çıkarma zamanı. Bunu doğru biçimde yaparsak, yeni zamanlara –belki – bizi daha iyi hazırlar diye umabiliriz. Ben, eski yılı geride bırakırken kendimi hayli yorgun hissediyorum. Fiziksel bir yorgunluk değil benimkisi psikolojik bir yorgunluk olmalı. Gidiş gelişler ile, dalgalanmalarıyla, umut ve hüsranlarıyla dolu dalgalanmalardı bunlar. Dünyada ve Türkiye’de olup bitenler de geldi her şeyin üstüne. İnsan iniş çıkışları fazla olan bir alemde başka insanların kötüye düşmesinde nasıl mutlu olabildiğini; insan ruhunun kirliliğini, kalleşliğini daha açık görüyor. Gün geliyor; kirlilik, kalleşlik sizi çok yoruyor ve bir noktada –hak etmediğiniz halde- “Acaba hata bende mi?” diye sormaya başlıyorsunuz. Bu kadar fazla anlaşılmama, bu kadar yeminli düşmanlığın anlamlandırılması bazen güç olabiliyor. Aradan geçen zaman içerisinde iletişimlerimin çoğunu askıya aldım. Çünkü zamanımız telefonu açtığınızda “Merhaba” dediğiniz insandan ikinci dakikada arkadan bıçak yiyebileceğiniz bir zaman. Hele Foça’da manüplasyon, dezenformasyon almış başını gidiyor. O güzelim zeytinyağları pehlivanlıkta ve yemeklerde kullanmak yerine insan ilişkilerinde menfaat için öylesine, açıktan açığa, sereserpe, insanın gözüne soka soka kullanılıyor ki ortalık vıcık vıcık. Şereflikoçhisar Yatılı İlköğretim Bölge Okulu’ndan ayrılırken bir müstahdem arkadaşım bana aynen şunları söylemişti: “Altı yıl bu kaygan zeminde görev yaptın. Tökezledin ama bir kez düşmedin. Senin ayaklarının altında koca koca çiviler oluştu. Artık yere sağlam basarsın, sırtın yere gelmez.” Şimdi düşünüyorum da orda saflar belliydi. Savaş daha dürüstçeydi. Yani orada düşmanın vardı. Şimdi at izi it izine karışmış, keçiler Abdurrahman Çelebi olmuş. Herkes omuz atıyor. Olmadı çelme takıyor. Ben böyle bir savaş bilmediğim ve Foça’da hiç düşmanım olmadığı için umudumu kaybetmek üzereyim açıkçası. Tuncay ARSLAN |
| 1818
|
|
|