Pelerinli Foça
Tanıyorum artık onu, ne zaman burun deliklerini istemsiz kıpırdatsa, kulak kesilse boşluğun çokluğuna tamam diyorum, yine o aynı kokuyu alıyor! Senin, sana özgü olan yağmurunu. Ciğerlerine çektiğin soluk dumanlı, ıslak griliği...
Gri havaların güneşi sakladığı gün ikindilerindeyiz yine…
Burnumuza çarpan sarsak üç beş damla içimizi gıcıklıyor, sokuluyoruz yanımızdakine. Sonra, adımlarımız da ıslak damlalar gibi çabuklaşıyor. Asıldığımız kol hep dost kolu. Hep aynı çocuksu kıpırtılarla koşuyoruz palmiyenin altına. Hep böyle, hep böyle işte! Dahası yok.
Palmiyenin altına doluşmuşsunuz et ete. Can cana. Komik şeyler anlatıyor balıkçı Hüseyin, bir diğeri sigarasını üflüyor ötekinin yüzüne, tatlı küfürleşmeler gırla…
Biliyorsun sen o manzarayı. Bütün o bildik şeyleri, gözlerini kırpıp yağmur buğusu camın ardından izlediğini biliyorum. Denizin tuzuyla buluşan damlaların her birine bin bir umut bağladığını da…
Son yıllarda epey eksildik, ne çabuk cartayı çekiyoruz birader! Buncacık ömür için mi her şey? Güneş açsa bunlar da gelmeyecek aklıma ya… Suç mu dersin günah mı, hepsi yağmurun. Yağmasa yağmur patlamasa fırtına kimin aklına gelir ölüm densizliği!
Boş ver. Boş ver sen bütün bunları, hatırladın mı kıyı tentelerinin altında korunuyoruz derken sırtımıza kurşun gibi işleyen ıslaklığı? Saçak altlarında ne muhabbetler koyulturduk kaçan bir şeylerin tutuşumuyla. O bir şeyler ki, hep bu kenti hatırlatır; “Yağmur da Foça bir başkadır” dedirtir susarız, çünkü sözcükler hep yavandır…
Islak Foça’yı kolları kısa gelen bir hırkaya benzetirdim ya, utandım inan. Foça, olsa olsa düşlerde kocaman bir pelerin olur. Her şeyi kavrayan, tüm çirkinlikleri güzelleştiren, olmayanı olduran büyülü bir pelerin.
Ah yağmur, yoksa sen Foça sihirbazı mısın?
|
