Seyfi GÃœL
BU MEMLEKET HALLERÄ°NDE SEÇİMÄ° KÄ°M KAZANIR…
Galatasaray –Chelsea Maçı. Tribünlerde pankart. Alo Babacığım… Hırsız var.
Gezi Parkı giriÅŸine iÅŸ makinaları dizildi. Taksimde Ä°stiklal’de, Ä°zmir’de eylemler.
Astsubaylar “Pes” dedi. “Yeter” dedi. 1 Mart’ta Taksim’de “Ölüm Orucu’na” baÅŸlıyorlar.
Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi Foça’nın 144 kilometre su hattını yenilemiÅŸ. Neye yarar. ÇeÅŸmelerimizden su içemiyoruz. Ya sokak çeÅŸmelerinin bulanmadığı günleri bekliyoruz. Ya da Alo Su. Ver 5 lira. Markaya göre 6, 7, 8.
Simit, ekmek bir günde yüzde 35 zamlandı. 75 kuruşlar doksana, 1 liraya devşirildi. Emekliye memura, işçiye yüzde 2.5 - 3 zam. Hayırlı İşler.
Ä°zmir’in devlet elindeki tek doÄŸum hastanesinde randevu sistemindeki kürtaj butonu bilinmeyen bir nedenle çalışmıyor.
Atatürk EÄŸitim ve AraÅŸtırma Hastanesi’nde Asistanlar günlerdir eylemde. Personel azlığı nedeniyle saÄŸlıklı görev yapamadıklarını iddia ediyorlar. Birkaç ay önce bu hastanede “orada iyi bir doktor varmış” diye tavsiyeyle giden annemin, endoskopi-kolonoskopi iÅŸlemi yapılırken bağırsağını delmiÅŸlerdi. “Midemde ara sıra sıkıntılar oluyor” ÅŸikayetiyle yürüyerek girdiÄŸi hastanede, bir akÅŸamüzeri bütün çocukları olarak toplandık. “Yarım saat içinde karar verin. Ameliyat olmazsa sabaha çıkmaz. Olursa yaÅŸayacağını garanti edemeyiz. BaÅŸka hastaneye gitmesine de izin veremeyiz” diyerek durumu anlamamızı istemiÅŸlerdi. Ameliyattan saÄŸ çıktı ama, eskisi gibi hiç olmadı.
Eczaneye her gidişimizde yeni sürprizler karşılıyor bizi. Muayene ücreti, katılım payı. Bazı ilaçları yazdırmamak daha ucuza geliyor. Yıllarca prim ödeyip, yaşlılığımızda kimseye muhtaç olmayacağız gözüyle baktığımız sistem en büyük gider kalemi haline dönüşmeye başladı- başlayacak. Önce devlet hastaneleriyle eşit koşullarda gösterilerek alıştırılan özel hastanelerin bazılarına normal vatandaşın artık yaklaşamaz hale gelmesine ne diyelim.
Bilgisayar sistemine geçildi, bürokrasi azaldı denilen sistemden basit bir örnek. Ä°ÅŸlem; sabit periyotlarla düzenli olarak alınması zorunlu bir ilacı yazdırmak. Bize göre 2 saatlik yolculuktan sonra hastaneye gelinir. Ä°lacı yazmaya yetkisi olan bir Doktor bulunur. İçerde mutlaka hasta vardır. Yarım saatten az olmamak kaydıyla beklenir. Ondan bilgi iÅŸlemde “kayıt yapılsın” notu yazılı bir kağıt alınır. Bilgi Ä°ÅŸlemde mutlak kuyruk vardır. Sıraya girilir. Birkaç tartışmayı, bazen ciddi kavgaları HD kalitede ve 3D gözlerle izleyip karışmama sabrı gösterildiyse memurdan kayıt barkodu alınır. Gelinen bölüme yönelinir. BaÅŸka bir hasta teslim almadıysa, görevli eÄŸer yerindeyse; mor ya da özel reçetenin sahiplendirildiÄŸi kiÅŸiden kimlik verilerek reçete formları ve kayıt defteri teslim alınır. Tekrar doktorun kapısına varılır. BoÅŸu yoktur. Yine hastanın çıkışı beklenir. Bu arada sıradaki hastalarla “sadece ilaç yazdırsan da giremezsin” kavgası yapılır. O günkü ortamın yoÄŸunluÄŸuna ve sıcaklığına baÄŸlı olarak iÅŸiniz yarım saatle üç saat arasında sürer. Yazdırdıysanız teslim ettiÄŸiniz kimliÄŸi kurtarmak için reçete defterini geri teslim etmek üzere görevliye gider ya da yine biraz onu ararsınız. O da tamamsa artık reçete hastane içinde oluÅŸturulmuÅŸ “Eczacı Odası”na teslim edilecek hale gelmiÅŸtir. Bu arada hastalıkla ilgili raporun her defasında fotokopisi çekilir. Dört nüsha reçetenin her birinin arkasına imza atılır. Yazdırmayı unutmadıysanız Tedavi Formu’ndan bir adet fotokopi de ilaç alınacak gün için hazır edilir. Ä°nÅŸallah reçeteye kilo ve karşılığında verilecek miligram cinsinden miktarı yazdırmış ve e-reçete kod numarasını da almışsınızdır. Çünkü her eksikliÄŸin sorumlusu hasta ya da o iÅŸi yapmaya gelen yakınıdır. Vallahi bu kadar deÄŸil ama daha uzatmamam gerek.
EÄŸitim sisteminde normal liseler tarihe karışmak üzere. Ya Fen, Ya Anadolu, Ya Meslek veya Ä°mam Hatip. Hasbelkader üniversiteye de gittin. Bitirdin de. Ä°ÅŸ. Buldun da. Yıllarca göz, kafa, kol, bacak çürütmüşün aldığı paraya, zorunlu ilköğretimden sonra vasıfsız ibaresiyle kapağı bir yere atanlar acıyor. O ki; her türlü sosyal hayatı dışlamış, “ana babamın boynuna astığım aylık masraf yükü bitsin” diye canını diÅŸine takmış, okulu neredeyse zamanından önce bitirmiÅŸ. Çalışkan. BaÅŸarılı. Ama atanmamış. Nerde olsa çalışmam lazım diyerek. Ne verilirse. Kurslarda, baÅŸka iÅŸlerde. Bizzat kamunun hesapladığı yoksulluk, açlık sınırlarının altında.
Dahası. Çok.
Yerel seçimlere kaldı bir ay. Dört hafta. 30 gün. Partiler, son anda partileşenler gardlarını aldılar. Belediye meclis üyeleri de belirlendi.
Partilere adaylara salvolar başladı.
Bu seçimde aday olmayan eski bir belediye başkanı ve halen meclis üyesinin bir gece tarlasındaki 41 zeytin ağacı imha edildi. Bugüne kadar böylesi görülmedi denildi.
Bir akÅŸam üstü, eski bir parti ilçe baÅŸkanının kafe’sinin giriÅŸ kapısındaki dekoratif otlar tutuÅŸtu.
Bu arada acemilerle tecrübeli siyasetçilerin farkı ortaya çıktı. Kendisiyle ilgisi olsun olmasın her konuya atlayan ve saldıran acemilere, ciddi ithamlarda bulunulduğu halde olgun ve sağduyulu yaklaşımlarla, konuyu soğutan ustalar adeta ders verdi.
Foça’nın takımlarında, Foça’nın sporcu çocukları oynamalı diyenler, çok zor bir dönemde sahaya sürülen o çocukları, umulmayacak derecede baÅŸarılı oldukları halde desteklemeye gelmemeye inat ediyorlar. Sporun siyasetten beklediÄŸi bu olmasa gerek.
Foça’nın meydanından ara sokaklarına bir sürü seçim kondu türedi.
Ve halk yuvarlak laflar yerine net söylemler beklemeye devam ediyor. Seçim zamanı yapılan iÅŸgalleri temizleyeceÄŸim, Foça’yı halkının, elini kolunu sallayarak gezdiÄŸi haline döndüreceÄŸim, ona göre herkes ayağını denk alsın diyen yok. En cesaretlisi “GereÄŸini yapacağım” deyip geçiÅŸtiriyor.
Bu memleket hallerinde “Kim kazanır” sorusuna en doÄŸru cevap “Adaylardan biri kazanır”. Çünkü onlar piyangoyu kazanmaya talip oldular ve bilet aldılar.
Tabii bir kesimin iddia ettiği gibi o memleket halleri dolayısıyla seçimler iptal edilmez ya da ertelenmezse.
Seyfi GÃœL
"Seyfi GÜL" bütün yazıları için tıklayın...
Galatasaray –Chelsea Maçı. Tribünlerde pankart. Alo Babacığım… Hırsız var.
Gezi Parkı giriÅŸine iÅŸ makinaları dizildi. Taksimde Ä°stiklal’de, Ä°zmir’de eylemler.
Astsubaylar “Pes” dedi. “Yeter” dedi. 1 Mart’ta Taksim’de “Ölüm Orucu’na” baÅŸlıyorlar.
Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi Foça’nın 144 kilometre su hattını yenilemiÅŸ. Neye yarar. ÇeÅŸmelerimizden su içemiyoruz. Ya sokak çeÅŸmelerinin bulanmadığı günleri bekliyoruz. Ya da Alo Su. Ver 5 lira. Markaya göre 6, 7, 8.
Simit, ekmek bir günde yüzde 35 zamlandı. 75 kuruşlar doksana, 1 liraya devşirildi. Emekliye memura, işçiye yüzde 2.5 - 3 zam. Hayırlı İşler.
Ä°zmir’in devlet elindeki tek doÄŸum hastanesinde randevu sistemindeki kürtaj butonu bilinmeyen bir nedenle çalışmıyor.
Atatürk EÄŸitim ve AraÅŸtırma Hastanesi’nde Asistanlar günlerdir eylemde. Personel azlığı nedeniyle saÄŸlıklı görev yapamadıklarını iddia ediyorlar. Birkaç ay önce bu hastanede “orada iyi bir doktor varmış” diye tavsiyeyle giden annemin, endoskopi-kolonoskopi iÅŸlemi yapılırken bağırsağını delmiÅŸlerdi. “Midemde ara sıra sıkıntılar oluyor” ÅŸikayetiyle yürüyerek girdiÄŸi hastanede, bir akÅŸamüzeri bütün çocukları olarak toplandık. “Yarım saat içinde karar verin. Ameliyat olmazsa sabaha çıkmaz. Olursa yaÅŸayacağını garanti edemeyiz. BaÅŸka hastaneye gitmesine de izin veremeyiz” diyerek durumu anlamamızı istemiÅŸlerdi. Ameliyattan saÄŸ çıktı ama, eskisi gibi hiç olmadı.
Eczaneye her gidişimizde yeni sürprizler karşılıyor bizi. Muayene ücreti, katılım payı. Bazı ilaçları yazdırmamak daha ucuza geliyor. Yıllarca prim ödeyip, yaşlılığımızda kimseye muhtaç olmayacağız gözüyle baktığımız sistem en büyük gider kalemi haline dönüşmeye başladı- başlayacak. Önce devlet hastaneleriyle eşit koşullarda gösterilerek alıştırılan özel hastanelerin bazılarına normal vatandaşın artık yaklaşamaz hale gelmesine ne diyelim.
Bilgisayar sistemine geçildi, bürokrasi azaldı denilen sistemden basit bir örnek. Ä°ÅŸlem; sabit periyotlarla düzenli olarak alınması zorunlu bir ilacı yazdırmak. Bize göre 2 saatlik yolculuktan sonra hastaneye gelinir. Ä°lacı yazmaya yetkisi olan bir Doktor bulunur. İçerde mutlaka hasta vardır. Yarım saatten az olmamak kaydıyla beklenir. Ondan bilgi iÅŸlemde “kayıt yapılsın” notu yazılı bir kağıt alınır. Bilgi Ä°ÅŸlemde mutlak kuyruk vardır. Sıraya girilir. Birkaç tartışmayı, bazen ciddi kavgaları HD kalitede ve 3D gözlerle izleyip karışmama sabrı gösterildiyse memurdan kayıt barkodu alınır. Gelinen bölüme yönelinir. BaÅŸka bir hasta teslim almadıysa, görevli eÄŸer yerindeyse; mor ya da özel reçetenin sahiplendirildiÄŸi kiÅŸiden kimlik verilerek reçete formları ve kayıt defteri teslim alınır. Tekrar doktorun kapısına varılır. BoÅŸu yoktur. Yine hastanın çıkışı beklenir. Bu arada sıradaki hastalarla “sadece ilaç yazdırsan da giremezsin” kavgası yapılır. O günkü ortamın yoÄŸunluÄŸuna ve sıcaklığına baÄŸlı olarak iÅŸiniz yarım saatle üç saat arasında sürer. Yazdırdıysanız teslim ettiÄŸiniz kimliÄŸi kurtarmak için reçete defterini geri teslim etmek üzere görevliye gider ya da yine biraz onu ararsınız. O da tamamsa artık reçete hastane içinde oluÅŸturulmuÅŸ “Eczacı Odası”na teslim edilecek hale gelmiÅŸtir. Bu arada hastalıkla ilgili raporun her defasında fotokopisi çekilir. Dört nüsha reçetenin her birinin arkasına imza atılır. Yazdırmayı unutmadıysanız Tedavi Formu’ndan bir adet fotokopi de ilaç alınacak gün için hazır edilir. Ä°nÅŸallah reçeteye kilo ve karşılığında verilecek miligram cinsinden miktarı yazdırmış ve e-reçete kod numarasını da almışsınızdır. Çünkü her eksikliÄŸin sorumlusu hasta ya da o iÅŸi yapmaya gelen yakınıdır. Vallahi bu kadar deÄŸil ama daha uzatmamam gerek.
EÄŸitim sisteminde normal liseler tarihe karışmak üzere. Ya Fen, Ya Anadolu, Ya Meslek veya Ä°mam Hatip. Hasbelkader üniversiteye de gittin. Bitirdin de. Ä°ÅŸ. Buldun da. Yıllarca göz, kafa, kol, bacak çürütmüşün aldığı paraya, zorunlu ilköğretimden sonra vasıfsız ibaresiyle kapağı bir yere atanlar acıyor. O ki; her türlü sosyal hayatı dışlamış, “ana babamın boynuna astığım aylık masraf yükü bitsin” diye canını diÅŸine takmış, okulu neredeyse zamanından önce bitirmiÅŸ. Çalışkan. BaÅŸarılı. Ama atanmamış. Nerde olsa çalışmam lazım diyerek. Ne verilirse. Kurslarda, baÅŸka iÅŸlerde. Bizzat kamunun hesapladığı yoksulluk, açlık sınırlarının altında.
Dahası. Çok.
Yerel seçimlere kaldı bir ay. Dört hafta. 30 gün. Partiler, son anda partileşenler gardlarını aldılar. Belediye meclis üyeleri de belirlendi.
Partilere adaylara salvolar başladı.
Bu seçimde aday olmayan eski bir belediye başkanı ve halen meclis üyesinin bir gece tarlasındaki 41 zeytin ağacı imha edildi. Bugüne kadar böylesi görülmedi denildi.
Bir akÅŸam üstü, eski bir parti ilçe baÅŸkanının kafe’sinin giriÅŸ kapısındaki dekoratif otlar tutuÅŸtu.
Bu arada acemilerle tecrübeli siyasetçilerin farkı ortaya çıktı. Kendisiyle ilgisi olsun olmasın her konuya atlayan ve saldıran acemilere, ciddi ithamlarda bulunulduğu halde olgun ve sağduyulu yaklaşımlarla, konuyu soğutan ustalar adeta ders verdi.
Foça’nın takımlarında, Foça’nın sporcu çocukları oynamalı diyenler, çok zor bir dönemde sahaya sürülen o çocukları, umulmayacak derecede baÅŸarılı oldukları halde desteklemeye gelmemeye inat ediyorlar. Sporun siyasetten beklediÄŸi bu olmasa gerek.
Foça’nın meydanından ara sokaklarına bir sürü seçim kondu türedi.
Ve halk yuvarlak laflar yerine net söylemler beklemeye devam ediyor. Seçim zamanı yapılan iÅŸgalleri temizleyeceÄŸim, Foça’yı halkının, elini kolunu sallayarak gezdiÄŸi haline döndüreceÄŸim, ona göre herkes ayağını denk alsın diyen yok. En cesaretlisi “GereÄŸini yapacağım” deyip geçiÅŸtiriyor.
Bu memleket hallerinde “Kim kazanır” sorusuna en doÄŸru cevap “Adaylardan biri kazanır”. Çünkü onlar piyangoyu kazanmaya talip oldular ve bilet aldılar.
Tabii bir kesimin iddia ettiği gibi o memleket halleri dolayısıyla seçimler iptal edilmez ya da ertelenmezse.
Seyfi GÃœL
"Seyfi GÜL" bütün yazıları için tıklayın...