Şah olan “ÇOCUKLAR”
Çocuk istismarı ve tecavüzlerine ilişkin haberleri okurken, birden satranç tahtası belirdi zihnimde. Her çocuk kendi oyununu oynamak için dünyaya gelmiyor mu? Hayatla mücadelesi, karşı hamlelere karşı çevresini sarmalayan oyun arkadaşlarının O’nu koruması sayesinde mümkündür. Zira tek başına onların hamleleri olmadan mümkün değildir. Öylece durmaya mahkûmdur ve bu da oyun hiç başlamadı demektir.
Dışarıdan ve içeriden gelen tüm tehlikelere karşı ana babayı “Kale” olarak düşünüyorum,
Hemen yanlarında varsa kardeşleri, ana babalarının akrabaları olanlarsa “At”.
Kreşte, okulda, mahallede, aile dostları sayesinde edinilmiş arkadaşlar “Fil”
Resmi kıyafeti sebebi ile doğumdan ölüme tüm haklarını koruyacak olan Devlet “Vezir”
Çocuk ise “Şah”. Herkesten her şeyden üstün.
Bu korunaklı alanın dışında kendi alanında yer alan bakkalından çakkalına, sokağında yürüyenine kadar çevresinde olacak olanlar ise “Piyon”
Şah tek başına oyunu oynayamaz.
Çevresindekilerin bir yanlış hamlesi onun oyunu kaybetmesine ve hayattan silinmesine neden olabilir. Lütfen hepimiz yerimizi bilip oyunlarında yer aldığımız herkese sorumluluğumuzu bilelim. Bilelim ki oyunu kazanabilsinler.
Ha yapamayacağım diyorsanız bu da sizin tercihiniz o zaman bunu adam gibi yapabileceklere devredin ve yanlış hamle olmaktansa yanlış insan olduğunuzu kabul ederek “Çocukların” zarar görmesine izin vermeden çekilin aradan.
Daha iyi ana baba olacağım diye (akraba, arkadaş vs…) hırs yaparak bu oyunu kendiniz kazanmak için değil “Çocuğa” kazandırmak için oynayın.
Ve çocuklarınızı nasihat denizinde boğmak yerine onları dinleyin, inanın.
Ayıp/ yargı gibi prangaları boyunlarına takmak yerine sorularını yanıtlayın. Ayıp onların hayatlarına zarar gelmesidir.
Bu sizin oyununuz değil, Onların oyunu.
Bırakın “Çocuklar” kazansın.
Sevgilerimle,
5/4/2016
arzudincer0@gmail.com
|
