BALONUN İÇİNDE AÇILAN ŞEMSİYE
“Bir kadın olacağım yine, yüzümde gülümseme
Otuzumdayım daha.
Kedi gibi dokuz canım var hem de.” |
Boğucu bir yazdı ona göre. Fanusun içinde sıkışıp kaldığı
her mevsim boğucuydu.
Bir şemsiye misali azalıp daralıyor,
madde olarak kendinden bir şey kaybetmese de anlamından çok şey götürüyordu
Dünyaya sığmak için azalmak…
Azalmak öyle can sıkıcı ve boğucuydu ki yazmadan duramazdı.
Kanadını açamayan bir kuşun kanatlarını yazmasıydı.
O silindir boşluğa, ‘tam’ olmak için yarım olmalar vardı.
Yarım kalmayı göze alarak yaşadı, yaşadığı kadarını.
Mizahından, gücünden ve aşkından hiçbir şey kaybetmese de
çok ağır yaralanıyordu aslında.
Başarılı olamayışının ruhunda açtığı yaralarla,
“Bununla üç etti” dedi.
“Ne pis iş bu. Silip, yok etmek her on yılı böyle.”
1963’te Victoria Lucas takma adıyla tek romanı Sırça Fanus’u yayımladı.
Aynı yıl Londra’da şemsiyeyi açtı.
Yapıtları:
Ariel,
Günlükler,
Johnny Panik ve Rüyaların Kutsal Kitabı,
Çizimler.
|
