SEN UÇMAYI HATIRLA
"Ne derlerse desinler, biz kadınlar hep yalnızız.”
-Alfonso Cuaron, Roma-
Kış günü
Bir kuşun bir kafese doğuşu gibiydi doğumu.
Ev, mahalle, şehir… hepsi birbirinin içindeki kafeslerdi.
On altı yaşında bir kafesten başka bir kafese girdi,
baba evinden, koca evine.
Kim bilir neresiydi evi?
Ben’inden bir ‘ben’ daha dünyaya getirdi, çocuğunu.
onun değil miydi yoksa o da?
Onun olmayan evden uçmak istedi,
cesareti de yok değildi hani, yaşamak için.
Kanatlarını sınamak için sonsuz mavilikle…
Gideceksen tek gidersin, dediler ona.
Bir parçasını, çocuğunu aldılar ondan.
Görmeyecekti bir daha ama… “olmak” için uçacaktı sonuçta.
Tüylerin altında saklanan can gibi saklardı yanında
kendinden uzakta olsa da.
Şiirlere hapsoldu,
öyle hapsoldu ki bu sonsuz diyara,
sonsuzluktu bu açtığı yara.
Başka bir diyardı ne de olsa,
bu karanlıktan kaçabildiği bir düş gibi.
Şiirlere Esir’liğini ilan etti.
Aşka düştü,
sonra düştü yollara, yollar çıktı Avrupa’ya…
Karşısındaki Duvar’ı yıkışından bahsetti yazdığı kitapta.
Evi yıkışından, kaldırdığı başından, gözyaşından.
Bir de düştüğü aşkın ateşinde günahla yanışından.
İsyan’ı kelimelerle sel olup gitti yanı başından.
Kamerayı aldı eline, kara bir evi anlatmaya.
Ev karadır çünkü bakışlar yüzlerdeki yarayadır.
Adı Hüseyin olan bir çocuk gördü orada
Onu kara evden aldı yanı başına
Bir Hüseyin’i kurtarmış oldu, analığıyla, aşıyla.
Yeniden doğmaktı gereken, özlemi, yalnızlığıyla
günahkârlığıyla, yeniden doğmak…
Aşkı, anıları, bahçenin sesi sedasıyla
adındaki ışıkla, bir karanlığı yırtarcasına doğmak.
Gece karanlığında bir gözün arayışlarının
nihayet aya kavuşması gibi doğmak.
Yeniden Doğuş bir ayetti.
“ben bu ayette senin için ah çektim, ah”
Yine soğuk bir kış günüydü kırdığında direksiyonu
okul aracına çarpmamak için.
“mezarım adsız kalacak yol kenarında”
Yazmıştı bir dizede,
soğuk kuş günlerinde doğumu ve ölümü…
ve bunu da yazmıştı:
“Kuş ölümlüdür, sen uçmayı hatırla”
|
