YASAK ELMA
şiir, roman yazan,
resim yapan erkekler
nedendir bilinmez;
dişi bedenleri
daha bir vurgularlar
sözcüklerinde.
boyarlar tuvalleri
yaratılmamış, olmayan
renkleriyle…
etimizden, tenimizden,
dudağımızdan
söz ederler
edepsizce…
kısrak gibi kıvranışımızdan,
titreyen memelerimizden
inleyerek anlatırlar.
duvarlara tablo olur
sergilerde,
yatak odalarında
bedenlerimiz…
dudağımızdaki,
boynumuzdaki
diş izlerine
bakarlar,
ayıplarcasına.
bakarlar;
hiç suçları
yokmuş gibi…
utanmaları yoktur hiç;
sözcüklerinde
dizeler sıralanır
nedense
hep kadınlık
üstüne…
yanlarında hep
sevdikleri kadınlar
vardır.
yalnız onların olan.
o kadar anlatırlar ya
bizleri?
yine de
güvensizliktir
dilleri, beyinleri…
biz kadınlar
söz edemeyiz
öylesine derin,
öylesine ayıp
şeylerden.
eğer varsa;
okuyan karar verir
sonunda.
“o” kadının
çatlamıştır
ar damarı…
oysa kadının isteği
öyle fazla,
öyle yoğun
değildir hiç;
güvendiğidir
“erkeğinin eli”…
yasak elmayı
çaldığından beri
kadın fettandır,
kadın arsızdır.
o istediğinde
omzuna başını kayabilecek
bir efendisi hiç olmamıştır.
o omuzlarda
başka sevdicekler
keyif sürmüştür.
aş pişirmek,
bebe büyütmektir
tüm uğraşı.
haa bir de
isteksiz de olsa
hoş etmektir
erkeğinin gönlünü…
kadının efendisi
sözdedir.
kadın içindekilere
öyle bir sarılmıştır ki,
efendisi sırlarıdır,
gözlerinden akan
tuzlu sulardır…
kadın efendisizdir
beyler!
kadın hırsızdır
gözünüzde.
azılı bir aşk hırsızı…
yasak elmayı
çaldığından beri
kadın efendisizdir
beyler!
tülin dursun 27.02.2007
|
