Tülin DURSUN

YASAK ELMA



ÅŸiir, roman yazan,
resim yapan erkekler
nedendir bilinmez;
diÅŸi bedenleri
daha bir vurgularlar
sözcüklerinde.
boyarlar tuvalleri
yaratılmamış, olmayan
renkleriyle…

etimizden, tenimizden,
dudağımızdan
söz ederler
edepsizce…

kısrak gibi kıvranışımızdan,
titreyen memelerimizden
inleyerek anlatırlar.
duvarlara tablo olur
sergilerde,
yatak odalarında
bedenlerimiz…

dudağımızdaki,
boynumuzdaki
diÅŸ izlerine
bakarlar,
ayıplarcasına.
bakarlar;
hiç suçları
yokmuÅŸ gibi…

utanmaları yoktur hiç;
sözcüklerinde
dizeler sıralanır
nedense
hep kadınlık
üstüne…

yanlarında hep
sevdikleri kadınlar
vardır.
yalnız onların olan.
o kadar anlatırlar ya
bizleri?
yine de
güvensizliktir
dilleri, beyinleri…

biz kadınlar
söz edemeyiz
öylesine derin,
öylesine ayıp
ÅŸeylerden.
eÄŸer varsa;
okuyan karar verir
sonunda.
“o” kadının
çatlamıştır
ar damarı…

oysa kadının isteği
öyle fazla,
öyle yoğun
değildir hiç;
güvendiğidir
“erkeÄŸinin eli”…

yasak elmayı
çaldığından beri
kadın fettandır,
kadın arsızdır.

o istediÄŸinde
omzuna başını kayabilecek
bir efendisi hiç olmamıştır.
o omuzlarda
baÅŸka sevdicekler
keyif sürmüştür.

aÅŸ piÅŸirmek,
bebe büyütmektir
tüm uğraşı.
haa bir de
isteksiz de olsa
hoÅŸ etmektir
erkeÄŸinin gönlünü…

kadının efendisi
sözdedir.
kadın içindekilere
öyle bir sarılmıştır ki,
efendisi sırlarıdır,
gözlerinden akan
tuzlu sulardır…

kadın efendisizdir
beyler!
kadın hırsızdır
gözünüzde.
azılı bir aÅŸk hırsızı…

yasak elmayı
çaldığından beri
kadın efendisizdir
beyler!

tülin dursun 27.02.2007


Tülin DURSUN

---

---

"Tülin DURSUN" bütün yazıları için tıklayın...