Damla Damla Düştüm Toprağa
Camille! Ah sen Camille,
Ceninle mi besledin beynini.
Tutku mu şimdi bu,
Aşka biçim verilir mi?
Yoksa kusursuzluğa mı özendin,
Ah, rüzgâr değildi dokunan sana
Nemesis’in elleri…
Pencerelerin sökülür şimdi perdeleri…
Kır heykellerini, ellerinle yaptığın,
Kır içindeki heykelleri;
Kırılsın usunun sınırları da!
Önce aklı terk etti onu,
sonra destekçi babası,
sonra koruyucu ağabeyi,
sonra annesi arayıp sormadı,
sonra, otuz yıl sonra,
toprağa düştü elleri çün
onlarla yapmıştı heykellerini.
Ah Camille, neden istemedin beni!
|