UNUTMADİNİ
Kalbinin sokaklarında,
Özgürce koşamadıkça,
Yasak şehirlerde geziyor ruhun,
Hayaletler ülkesinde tanınır olmadan…
O yüzden unutmak dinindesin
Sen; "anlatsam uyar mı" derdindesin,
Hayat; "geriye bir şey kalmasın"…
Ruhunun dibindesin.
O yüzden unutuyorsun,
Hemen her şeyi…
Kaçamak güzel havaları bile…
Her sabah uyanışının kutlu günü aynaya bakışın, yansın senin gizli bahçen. Yaşayamadığında daha çok yaşatıyorsun.
Ruhun dingin sokaklarında çaresizce yürüdüğünde neyi keşfetmeyi bekliyordun. Kimliğini bulmayı mı, kim olduğunu mu yoksa kim olduğunu unutmayı mı?
Unuttuğun bu kutsal ıstırabın seni nereye uçuracak, nereye kaçacaksın, magmanın yedi kat dibi sana uyar mı?
Pençelerinle sapladığın kelimelerin sana el verir mi?
Çağırışının sesleri yankılandıkça vücudundan arta kalan parçalar, bu düşsel orman içindeki kayalıkları oluştururken; içindeki seslerin yansısı olan yankısına dönüşür mü?
Sırf sen istedin diye felek senin istediğin tarafa döner mi?, kuşlar biter, aşklar uçar mı?, kelimeleri dizgisini değiştirsen gerçek yanılır mı?
Gerçeği ne sanıyorsun? Perdelerle örülmüş bir görünmez görüntü sadece, asıl gördüğümüz ne
Olduğun sen, olmak istediğinin katili
Ellerinde bedeninin kanı, çığlıkların yetim, kaybolan ruhun...
Yıpranmış kalmış sükûnetin nereye gitti
Bekliyoruz…
Issız bir ormanın karanlık soluğuyuz
Yeşilin her tonu ile yıkandık.
|
