Ben yetişemesem de açıyor yapraklar
Havada bir o kadar gecikmiş bahar
Tam üstünde beliriyor yüzlerin
En parlak mutluluklar
Soğuk uykusundan hiç vazgeçmeden uyanarak
Sessizlikte yarışan ağaçlar
Yüzünü okşamak için en ipeksi halleriyle kurtuluyor uykulu dallarından yapraklar
Benimkinden daha çok doluyor gözlerinde yaşlı izler
Ve ben kelimelerle oynaşıyorum
Yer ve gökten oluşan iki dudağı arasında evrenin.
