SUSKUN
kuşlar düşüyor çoraklaşan ruhumun yamaçlarına
buz tutan gözyaşlarım mühürlüyor suskunluğumu
yazdığım hiçbir şiir gülümsetmiyor bir martıyı
bakamıyorum eskisi gibi meltemli sahillerde ümitlerime
ellerim bağlı nefes aldırıyor hayat
şehir şehir insan insan
hiç anlamadın yaşamı
tanımadın
şaşma
çağlamasını dindiremediğin yaşların donuyor
hiç bitmeyen ayazında dünya gözünün
bir soğuk kıştan çıkmıştı ellerin
üşüyor
| 
