Hülya ÖZDOĞAN ÇAPA
DENÄ°Z YANARKEN......
Deniz yanarken zordur yüzmek. Dalgalar yalaz yalaz vururken yanar bedenin, yüreÄŸinde umarsız bir ateÅŸ körükler durur suyu. Yıllar, yıllar önce izlemiÅŸtim “Su da Yanar” filmini, konusunu tam anımsamıyorum bile, suyun yandığını, yaktığını bugün anladım.
Deniz dalgalı bugün, ipe geçirilmiş kırmızı simitçiğe tutundum birara, isteksizim. Tek-
tük yüzenler var ileride. Aklıma Metin ALTIOK geliyor deryanın orta yerinde. Yüreğimdekiler dilimde ses oluyor usuldan...
Ah kavaklar, ah kavaklar
Bedenim üşür, yüreğim sızlar.
Beni hoyrat bir makasla
Ah eski bir fotoÄŸraftan oydular.
Orda kaldı yanağımın yarısı,
Kendini boÅŸlukla tamamlar.
Ah omuzumda bir kesik el ki hala,
Hala durmadan kanar.
Ah kavaklar,ah kavaklar
Acı düştü peşime,
Ah kavaklar ,ah kavaklar
Ardımdan ıslık çalar.
- İçine sinmiyor insanın,değil mi?
İrkiliyorum, az ilerimde, orta yaşı geçmiş belki (saçları seyrek ve beyaz) bir bey. Başımı hafiften sağa kırıyorum. Ben kumsala doğru bakarken, belki de o ufku tarıyor. Başka hiçbir şey konuşmadan herkes baktığı yöne kulaç atıyor.
Ä°ÅŸte aradığım cümle bu, “içine sinmiyor insanın.” Günlerden beri yazmak istediklerim dolandı durdu kafamda, gelmedi bu cümle, ÅŸimdi geldi iÅŸte.
Kaç yıldan beri içime sinmiyor. 2.Temmuz.1993 günü de denizdeydim. Öğlenden taa akÅŸamın bir saatine kadar yüzmüştüm. Nereden bilebilirdim, aynı saatlerde Sivas'ta, Madımak Otel'de insanların diri diri yakıldığını. Saatlerce, koskoca ÅŸehir merkezinde, güpegündüz hem de. Sırf “öteki” diye, sırf “neden benim gibi düşünmüyor?” diye, sırf “benim gibi inanmıyor” diye. Åžiirler, ÅŸarkılar, türküler çalıp söylemek için gelen canları cansız kodular, yakarak hem de. Arkalarında ÅŸiirleri, ÅŸarkıları, türküleri, kitapları, yüreÄŸi yanık yakınlarını bıraktılar. Tam 16 yıldır yakalanamayan failler, yakalansa da bir kılıfına uydurulmuÅŸ suçlular bıraktılar. Bir de utanç içinde bizi. Evet, ben kendi adıma utanç içindeyim. ÖtekileÅŸtirmekten, öldürmekten, yakmaktan, yıkmaktan, yoketmekten kurtulamadık hala. Barış ve kardeÅŸlik içinde yaÅŸamayı beceremedik. Onun için utanıyorum ve AFFETMÄ°YORUM.
Affetmiyorum insanın insana yaptığı zulümleri. Ne atom bombalarını, ne napalmi, ne mayınları, ne Bosna'yı, ne Irak'ı, ne Ruanda'yı, ne Vietnam'ı, ne Tiananmen'i, ne Taksim'i, ne Çanakkale'yi, ne Antep'i, ne Maraş'ı, ne de Sivas'ı. Çocukları anasız- babasız, ana babaları oğulsuz-kızsız bırakanları.
Neslim, bizi affetmiyorum.
Hülya ÖZDOĞAN ÇAPA
"Hülya ÖZDOĞAN ÇAPA" bütün yazıları için tıklayın...
Deniz yanarken zordur yüzmek. Dalgalar yalaz yalaz vururken yanar bedenin, yüreÄŸinde umarsız bir ateÅŸ körükler durur suyu. Yıllar, yıllar önce izlemiÅŸtim “Su da Yanar” filmini, konusunu tam anımsamıyorum bile, suyun yandığını, yaktığını bugün anladım.
Deniz dalgalı bugün, ipe geçirilmiş kırmızı simitçiğe tutundum birara, isteksizim. Tek-
tük yüzenler var ileride. Aklıma Metin ALTIOK geliyor deryanın orta yerinde. Yüreğimdekiler dilimde ses oluyor usuldan...
Ah kavaklar, ah kavaklar
Bedenim üşür, yüreğim sızlar.
Beni hoyrat bir makasla
Ah eski bir fotoÄŸraftan oydular.
Orda kaldı yanağımın yarısı,
Kendini boÅŸlukla tamamlar.
Ah omuzumda bir kesik el ki hala,
Hala durmadan kanar.
Ah kavaklar,ah kavaklar
Acı düştü peşime,
Ah kavaklar ,ah kavaklar
Ardımdan ıslık çalar.
- İçine sinmiyor insanın,değil mi?
İrkiliyorum, az ilerimde, orta yaşı geçmiş belki (saçları seyrek ve beyaz) bir bey. Başımı hafiften sağa kırıyorum. Ben kumsala doğru bakarken, belki de o ufku tarıyor. Başka hiçbir şey konuşmadan herkes baktığı yöne kulaç atıyor.
Ä°ÅŸte aradığım cümle bu, “içine sinmiyor insanın.” Günlerden beri yazmak istediklerim dolandı durdu kafamda, gelmedi bu cümle, ÅŸimdi geldi iÅŸte.
Kaç yıldan beri içime sinmiyor. 2.Temmuz.1993 günü de denizdeydim. Öğlenden taa akÅŸamın bir saatine kadar yüzmüştüm. Nereden bilebilirdim, aynı saatlerde Sivas'ta, Madımak Otel'de insanların diri diri yakıldığını. Saatlerce, koskoca ÅŸehir merkezinde, güpegündüz hem de. Sırf “öteki” diye, sırf “neden benim gibi düşünmüyor?” diye, sırf “benim gibi inanmıyor” diye. Åžiirler, ÅŸarkılar, türküler çalıp söylemek için gelen canları cansız kodular, yakarak hem de. Arkalarında ÅŸiirleri, ÅŸarkıları, türküleri, kitapları, yüreÄŸi yanık yakınlarını bıraktılar. Tam 16 yıldır yakalanamayan failler, yakalansa da bir kılıfına uydurulmuÅŸ suçlular bıraktılar. Bir de utanç içinde bizi. Evet, ben kendi adıma utanç içindeyim. ÖtekileÅŸtirmekten, öldürmekten, yakmaktan, yıkmaktan, yoketmekten kurtulamadık hala. Barış ve kardeÅŸlik içinde yaÅŸamayı beceremedik. Onun için utanıyorum ve AFFETMÄ°YORUM.
Affetmiyorum insanın insana yaptığı zulümleri. Ne atom bombalarını, ne napalmi, ne mayınları, ne Bosna'yı, ne Irak'ı, ne Ruanda'yı, ne Vietnam'ı, ne Tiananmen'i, ne Taksim'i, ne Çanakkale'yi, ne Antep'i, ne Maraş'ı, ne de Sivas'ı. Çocukları anasız- babasız, ana babaları oğulsuz-kızsız bırakanları.
Neslim, bizi affetmiyorum.
Hülya ÖZDOĞAN ÇAPA
"Hülya ÖZDOĞAN ÇAPA" bütün yazıları için tıklayın...