Foça'da Eski Bir Rum Evi ve Ressam Leyla Buhara Sergisi
Hangimiz tansık bir kokunun peşine düşüp yaşamın bilinmezi sandığımız ardıl bahçelere çekilmemişizdir. O bahçeler ki bir dolu yaşanmışlığı ustaca gizlemişlerdir kuytularında, biri çıkıp gelse çıkarsa gün yüzüne diye gizli ağıtlar akıtmışlardır kimselerin göremediği.
Mübadele zamanı Foça’dan göçen Midillili eski bir Rum ailenin tek katlı ve arka bahçeli taş evi, bugünlerde hayatla yeniden kucaklaşmanın şaşkınlığı ve bir o kadar heyecanı içinde. Senelerin yorgunu olan bu eski taş evin bahçesindeydim dün akşamüstü, seslerin, renklerin ve kokularla ışığın dansını gözlüyordum sessizliğe dokunduğum köşede...
Eski evin odaları, belki şimdiye kadar hiç görmedikleri kadar sonsuz rengin içiçe kaynaştığı bir dolu sanat eserine ev sahipliği yapıyor. Ressam ve eğitmen Leyla Buhara'nın özverili çalışmaları sonucu resimleriyle buluşan bu eski ev, gelecek günlere dair Foça için güzel umutlar yeşertiyor yüreklerde. Buhara, buraya "Sanat Atölyesi" diyor ve bütün sanatçı ve sanata gönül verenlere kapılarını açık tuttuğunu belirtiyor söyleşimizde.
Buhara'nın resimlerindeki renk armonisi, insanı birden bire şaşırtan lekesel hareketle buluşturuyor.
İmgelerin sanata dönüştüğü nokta olan görünüm, renklerin ışıkla buluşması sonucu leke yapısını öyle bir öne fırlatıyor ki, sanatçının resimlerindeki bu fark ediş neredeyse bütün tuvallerine yansıyor. İnsan, eski ve içini hoş eden bir dostunu görmüş gibi oluyor bu kokuların arasında. Evet, kokular diyorum. Salt renkler değil, tuvallerin ev sahipliği yaptığı bu ortamda her biri, her ayrıntısı o kadar yoğun bir tanıdıklık duygusu barındırıyor ki, hangi yöne gülümsesem bir başka tanışlık!
Pembe ve morun keskin tozlarına karışan bir pudra parfüm kokusu alıyorum. Güzel kadınlar, eski taş evin oda ve bahçe kıvrımlarında güzel giysileriyle salınıyorlar, koku belleğimi şımartan toz bulutçukları onlardan geliyor olabilir mi?
Kadınlar, renkler ve kokular...
Işığı hisset ve dokunun ötesine geç dedirten bir cesaretle kucaklamalı Buhara'nın resimlerini, belki beni cezbeden yanı da bu olmalı. "Işığı hisset ve ötesine geçip dokun", uzun zamandır hissetmediğim bir bellek tazelemesiydi belki. Büyük kentlerden gelenlerin çok iyi bildiği kentliliğin sanatla buluşması olan resim heykel sergileri ve açılış kokteyllerinin o bildik havası gidilmeyerek unutulmuş olabilir mi! Hiçbir şeyde olmadığı gibi sanatta da unutmak yok, bu çok aşikar. Hatırlamak güzel. Bir pudra kokusunun peşine takılıp renklere vuran akşamüstü ışığına güzellemeler yapan eski bir ozan gibi duyumsamak gerçekten güzel. Ne ki, sanatın da asıl gayesi bu zaten...
Buhara, renk, hareket ve lekesel imgelerin yoğunluğuyla, canlanan eserlerinin coşkusuyla, yaşanmışlık dolu bir sanat atölyesi oluşturmuş. Foça adına, sanatseverler adına kendisini kutluyorum.
Elbette, Buhara'yı çıktığı bu keyifli sanat serüveninde yüreklendiren, yanında omuz olan insanları da unutmamak gerek. Eşi, çocukları ve dostlarının katkıları, destekleri takdir edilmeli.
Ve de Selma Hanımın ince, zevkli kokteyl sunumu için Aşçı Fok ne diyebilir? Şık ve hoştu...
Güzel şeyler bunlar, desteklemeli ve çoğaltmalı.
www.ascifok.com
|
