Foça’nın Karataşı’nı Arıyorum
Yıl 1972. Savaştepe Öğretmen Okulu’nda görevliydim. Foçalı bir öğrencimizin öncülüğündeki okul gezisinde Foça ile tanıştım. Foça bugünkü gibi değildi. Otobüs yolu tozlu, topraklı bir yoldu, deniz kıyısından ince kıvrımlarla uzayıp giden. Eski bir Rum evi öğrencimizin evine uğradık, anne babası ile tanıştık. Kavala’dan mübadil bir memur ailesi. Şimdiki İyon Pansiyon.
Foça’yı küçücük şirin bir kasaba olarak hayal meyal hatırlıyorum. Çevre domates, biber, salatalık, kavun, karpuz tarlalarıydı. Çok lezzetli sebzeleri vardı.
Yıl 1977. Kıbrıs savaşında denizaltında görev yapmış kuzenimin Foça Deniz Üssü’ndeki görevi sırasında aileye katılan oğullarını görmeye geldiğimde ikinci kez Karataş’a baştım.
O zaman Yeşil Tepe’deki Deniz Kuvvetleri’nin lojmanları yeni yapılmıştı.
Otobüs külüstür ve sigara kokusundan geçilmezdi. Otobüste çok boş yerler oluyordu. Garaj çok köhneydi.
Hala küçük şirin bir kasabaydı Foça.
Yıl 1983. Alman misafirim Ute ile tekrar Foça’ya geldim. Ve İyon Pansiyon’da kocaman bir anahtarı olan bir odada kişi başı 1000 liraya konaklamıştık. Karataş’a üçüncü kez basmıştım. Deniz kıyısındaki Celep Restoran’ın ahşap kahve sandalyelerinde yaptığım, çok taze sebzeleri, kırmızı domates ve beyaz peynirli kahvaltıyı hatırlıyorum.
Köşede kuyumcu Ahmet beyin o zaman derici dükkanı vardı. Tek tük kahveler vardı. Ve ahşap telefon direkleri. Sahili kumsal ve suyu sıcak bir deniz, harika pırıl pırıl suyu olan. Şimdiki gibi yatlar ve motorlar yok, mazot yok. Birkaç balıkçı teknesinden başka.
Yıl 1988. Eski Foça, Almanya’nın Hildesheim şehriyle kardeş şehir oluyor ve Almanca öğretmeni yeterli sayıda olduğu halde istek üzerine Foça’ya tayin ediliyorum. Böylece ben Karataş’la kaynaşıyorum iyice, Foça’da…
Neyse, suyumuz sabunumuz var ama ben teyemmümü tercih edeyim. Her şey güllük gülistanlık. Bazen eğitimde övgü başarının temelidir, belki eksiler artı olur söylersem.
Ve 1993 yılı artılar eksileri götürdü ve emekli oldum.
Bir gün ölürsem, Foça’da olmasa bile Karataş’ı mezarımda olsun isterim.
Foça bensiz ben Foça’sız!!!!!!
Kim demiş Foçalı kadınlar siyasetten anlamaz diye. Foça’ya en iyi hizmet vereni desteklemek için gece yarılarına kadar canla başla siyasidirler.
İşte yine Foça’da siyaset, bir yılbaşı böyle kutlanır…
Foça’da Almanca dersi.
Sevgili çocuklar yabancı dil anadilimiz kadar önemlidir bir dil bir insan.
Öğrencilerimi her konuda desteklemek benim temel görevimdir.
Öğrenci sayısı az olduğu için böyle ders yapmışızdır.
Cemil Midilli Lisesi’nin çalışkan sekreteri Türkan Temel’in nişan hatırası…
Komşularımla, 1988 Mersinaki Foça
Satranç kolu ders bitimi, 1990
Foça çocuklarının eğitim ve öğretimine katkılarını ön planda tutan öğretmenler…
Foça’da biz de varız.
İnşallah bize bir bisiklet yolu yapılır da böyle düşünerek yolda kalmam!…
Foça’da bir Üzeyir Kaptan da var. Foça’da kaptan olmak zordur. Sınavlar, evraklar, bir İzmir, bir Foça mekik dokunur ve zorlu işlemlerden sonra kaptan olunur ve çalışıp çabalayıp sonunda ya yat sahibi olunur yada iyi bir kaptan olunur…
Foça’da balıkçılar tamamen başkadır, balıklar onların ağına kendiliğinden gelir. Her zaman memnundurlar, deniz kadar yürekleri kocamandır, ağları parçalansa bile güler yüzle ve sabırla onları örerler…
Çok büyük iddiaları yoktur, başka deniz diyarlarını görmekten başka.. Bunun için İspanya’ya giderler, Yunanistan’a, Girit’e…
İşte ağlarını sabırla gözden geçiren Foçalı balıkçılar.
Onların fotoğraflarını zevkle çeker ve hatıra olsun diye veririm.
Şimdi reklamlar…
Çetin işletmesinde hizmet sınırsız.. Çalışan gençlerimiz hep güler yüzlü, üçyüzaltmışbeş gün dededen toruna herkes görevde…
Ziraat Bankası Foça Şubesi
20. yıl plaketimi bir yıl gecikmeli de olsa aldığım gün..
Ve bu sefer de emeklilik plaketimi alırken.
Öğrenci sayımın az olmasından dolayı istemeyerek emekli olduğum gün.
Ve Adliye Sarayı’nda Sulh Hukuk kapısında öğretmenliğe, öğrenmeye ve öğretmeye devam… Daha emekli olamadık bu kapıda…
Foça'da on sekiz yıl...
Öğretmen olarak doğdum, öğretmen olarak öleceğim.
Emekli Almanca Öğretmeni
|
