Tuncay ARSLAN
YEMİNLİ DÜŞMANLIKLAR
Gün, geride bırakmakta olduÄŸumuz yıl ile hesaplaÅŸma ve kiÅŸisel bilançoları çıkarma zamanı. Bunu doÄŸru biçimde yaparsak, yeni zamanlara –belki – bizi daha iyi hazırlar diye umabiliriz.
Ben, eski yılı geride bırakırken kendimi hayli yorgun hissediyorum. Fiziksel bir yorgunluk deÄŸil benimkisi psikolojik bir yorgunluk olmalı. GidiÅŸ geliÅŸler ile, dalgalanmalarıyla, umut ve hüsranlarıyla dolu dalgalanmalardı bunlar. Dünyada ve Türkiye’de olup bitenler de geldi her ÅŸeyin üstüne.
İnsan iniş çıkışları fazla olan bir alemde başka insanların kötüye düşmesinde nasıl mutlu olabildiğini; insan ruhunun kirliliğini, kalleşliğini daha açık görüyor.
Gün geliyor; kirlilik, kalleÅŸlik sizi çok yoruyor ve bir noktada –hak etmediÄŸiniz halde- “Acaba hata bende mi?” diye sormaya baÅŸlıyorsunuz. Bu kadar fazla anlaşılmama, bu kadar yeminli düşmanlığın anlamlandırılması bazen güç olabiliyor.
Aradan geçen zaman içerisinde iletiÅŸimlerimin çoÄŸunu askıya aldım. Çünkü zamanımız telefonu açtığınızda “Merhaba” dediÄŸiniz insandan ikinci dakikada arkadan bıçak yiyebileceÄŸiniz bir zaman. Hele Foça’da manüplasyon, dezenformasyon almış başını gidiyor. O güzelim zeytinyaÄŸları pehlivanlıkta ve yemeklerde kullanmak yerine insan iliÅŸkilerinde menfaat için öylesine, açıktan açığa, sereserpe, insanın gözüne soka soka kullanılıyor ki ortalık vıcık vıcık.
Åžereflikoçhisar Yatılı Ä°lköğretim Bölge Okulu’ndan ayrılırken bir müstahdem arkadaşım bana aynen ÅŸunları söylemiÅŸti: “Altı yıl bu kaygan zeminde görev yaptın. Tökezledin ama bir kez düşmedin. Senin ayaklarının altında koca koca çiviler oluÅŸtu. Artık yere saÄŸlam basarsın, sırtın yere gelmez.”
Şimdi düşünüyorum da orda saflar belliydi. Savaş daha dürüstçeydi. Yani orada düşmanın vardı. Şimdi at izi it izine karışmış, keçiler Abdurrahman Çelebi olmuş. Herkes omuz atıyor. Olmadı çelme takıyor.
Ben böyle bir savaÅŸ bilmediÄŸim ve Foça’da hiç düşmanım olmadığı için umudumu kaybetmek üzereyim açıkçası.
Tuncay ARSLAN
"Tuncay ARSLAN" bütün yazıları için tıklayın...
Gün, geride bırakmakta olduÄŸumuz yıl ile hesaplaÅŸma ve kiÅŸisel bilançoları çıkarma zamanı. Bunu doÄŸru biçimde yaparsak, yeni zamanlara –belki – bizi daha iyi hazırlar diye umabiliriz.
Ben, eski yılı geride bırakırken kendimi hayli yorgun hissediyorum. Fiziksel bir yorgunluk deÄŸil benimkisi psikolojik bir yorgunluk olmalı. GidiÅŸ geliÅŸler ile, dalgalanmalarıyla, umut ve hüsranlarıyla dolu dalgalanmalardı bunlar. Dünyada ve Türkiye’de olup bitenler de geldi her ÅŸeyin üstüne.
İnsan iniş çıkışları fazla olan bir alemde başka insanların kötüye düşmesinde nasıl mutlu olabildiğini; insan ruhunun kirliliğini, kalleşliğini daha açık görüyor.
Gün geliyor; kirlilik, kalleÅŸlik sizi çok yoruyor ve bir noktada –hak etmediÄŸiniz halde- “Acaba hata bende mi?” diye sormaya baÅŸlıyorsunuz. Bu kadar fazla anlaşılmama, bu kadar yeminli düşmanlığın anlamlandırılması bazen güç olabiliyor.
Aradan geçen zaman içerisinde iletiÅŸimlerimin çoÄŸunu askıya aldım. Çünkü zamanımız telefonu açtığınızda “Merhaba” dediÄŸiniz insandan ikinci dakikada arkadan bıçak yiyebileceÄŸiniz bir zaman. Hele Foça’da manüplasyon, dezenformasyon almış başını gidiyor. O güzelim zeytinyaÄŸları pehlivanlıkta ve yemeklerde kullanmak yerine insan iliÅŸkilerinde menfaat için öylesine, açıktan açığa, sereserpe, insanın gözüne soka soka kullanılıyor ki ortalık vıcık vıcık.
Åžereflikoçhisar Yatılı Ä°lköğretim Bölge Okulu’ndan ayrılırken bir müstahdem arkadaşım bana aynen ÅŸunları söylemiÅŸti: “Altı yıl bu kaygan zeminde görev yaptın. Tökezledin ama bir kez düşmedin. Senin ayaklarının altında koca koca çiviler oluÅŸtu. Artık yere saÄŸlam basarsın, sırtın yere gelmez.”
Şimdi düşünüyorum da orda saflar belliydi. Savaş daha dürüstçeydi. Yani orada düşmanın vardı. Şimdi at izi it izine karışmış, keçiler Abdurrahman Çelebi olmuş. Herkes omuz atıyor. Olmadı çelme takıyor.
Ben böyle bir savaÅŸ bilmediÄŸim ve Foça’da hiç düşmanım olmadığı için umudumu kaybetmek üzereyim açıkçası.
Tuncay ARSLAN
"Tuncay ARSLAN" bütün yazıları için tıklayın...