Prof.Dr.Serkan ODAMAN
AYRILIK ÃœZERÄ°NE
Ölümü kesin bir tevekkülle kabul edemiyorum. Annemin 21 yıl önce çekilmiÅŸ fotoÄŸrafına bakıyorum. Babamla dans ediyor. Gülüyor doyasıya, sevdiÄŸi, hayatını verdiÄŸi, birlikte fakirliÄŸi de iyi günleri de yaÅŸadığı, “kocam” dediÄŸi, sonsuz sevgi ve saygıyla davrandığı, kırmamak için azami çaba sarf ettiÄŸi adamın, adamının kollarında etrafına gülücükler göndererek dans ediyor. Öyle içten gülüyor ki, gülümsemesi hiç bitmeyecek gibi. Hani bazı sesler vardır, bir baÅŸladı mı bitmeyecek sanırsınız, sayısız notayı içinde barındıran nefesin sonu gelmeyecek zannedersiniz, sonsuzluÄŸa gidiyor gibi gelir size, iÅŸte öyle gülümsüyor annem 21 yıl önce. Her zamanki gibi hanımefendi, seviyeli, şık ve tatlı mı tatlı.
Diğer yanda babam, bugünkü yaşlı babam, çoğu dökülmüş, kalanlarıysa bembeyaz saçlarıyla babam, dağ gibi babam, güven duygum, saygım, yiğit babam, küçücük çocukken yolunu gözlediğim, annemin hevesle beklediği, güçlü babam, esti mi gürleyen, bizi koruyan kollayan, hiç yanından ayırmayan, annemsiz 19 yılda hem annelik hem de babalık yapan, her saniye koşulsuz ve hesapsız yanımda olan, tüm benliğiyle kendini bana adayan, 21 yıl önceki fotoğrafta özenle taranmış saçlarıyla, son derece şık takım elbisesiyle, hayatını verdiği kadını, çocuğunun annesini, annemi saran ve zarif bir şekilde dans eden babam.
Peki neden insanlar ölür, neden diÄŸerleri onlarsız yaÅŸamaya mahkum olur. Tanrı neden çiftlerden birini yalnızlığa iter, neden çocuklarını annesiz ya da babasız bırakır. Neden diÄŸerleri anneler gününü kutlarken bazıları mezar başında sessizce aÄŸlar, neden bazıları annesiyle mutlu günlerini yaÅŸarken diÄŸerleri doçent olduÄŸu günün ertesinde çaresizce mezar başında annesiyle sohbet eder, neden bazıları annesiyle babasını alıp da geniÅŸ ailesiyle büyük aile yemekleri yer de, neden diÄŸerleri bunu yapanlara gıptayla bakar, neden bazılarının çocukları babaannelerini bilir ve sarılır da, neden diÄŸerlerinin bebekleri babaannesini sadece fotoÄŸraflarda görür ve öylece bakar? Neden benim Alp’im yoksun kalır babaanne sevgisinden?
Çocuklar hiç annesiz kalmasınlar, hiç babasız kalmasınlar, ölüm çocukları yalnız bırakıyor ne yazık ki, biz faniler çaresiziz bu noktada, peki buna kendi iradeleriyle katkı yapanlara ne demeli? Hiçbirinin hakkı yok küçücük çocukları bir tarafı eksik bırakmaya, onları güven duygusundan mahrum etmeye, hiç kimsenin hakkı yok babaları “hafta sonu babası” haline getirmeye, hiçbirinin hakkı yok anneleri eksik bırakmaya, hiç kimsenin hakkı yok dansı susturmaya...
Prof.Dr.Serkan ODAMAN
"Prof.Dr.Serkan ODAMAN" bütün yazıları için tıklayın...
Ölümü kesin bir tevekkülle kabul edemiyorum. Annemin 21 yıl önce çekilmiÅŸ fotoÄŸrafına bakıyorum. Babamla dans ediyor. Gülüyor doyasıya, sevdiÄŸi, hayatını verdiÄŸi, birlikte fakirliÄŸi de iyi günleri de yaÅŸadığı, “kocam” dediÄŸi, sonsuz sevgi ve saygıyla davrandığı, kırmamak için azami çaba sarf ettiÄŸi adamın, adamının kollarında etrafına gülücükler göndererek dans ediyor. Öyle içten gülüyor ki, gülümsemesi hiç bitmeyecek gibi. Hani bazı sesler vardır, bir baÅŸladı mı bitmeyecek sanırsınız, sayısız notayı içinde barındıran nefesin sonu gelmeyecek zannedersiniz, sonsuzluÄŸa gidiyor gibi gelir size, iÅŸte öyle gülümsüyor annem 21 yıl önce. Her zamanki gibi hanımefendi, seviyeli, şık ve tatlı mı tatlı.
Diğer yanda babam, bugünkü yaşlı babam, çoğu dökülmüş, kalanlarıysa bembeyaz saçlarıyla babam, dağ gibi babam, güven duygum, saygım, yiğit babam, küçücük çocukken yolunu gözlediğim, annemin hevesle beklediği, güçlü babam, esti mi gürleyen, bizi koruyan kollayan, hiç yanından ayırmayan, annemsiz 19 yılda hem annelik hem de babalık yapan, her saniye koşulsuz ve hesapsız yanımda olan, tüm benliğiyle kendini bana adayan, 21 yıl önceki fotoğrafta özenle taranmış saçlarıyla, son derece şık takım elbisesiyle, hayatını verdiği kadını, çocuğunun annesini, annemi saran ve zarif bir şekilde dans eden babam.
Peki neden insanlar ölür, neden diÄŸerleri onlarsız yaÅŸamaya mahkum olur. Tanrı neden çiftlerden birini yalnızlığa iter, neden çocuklarını annesiz ya da babasız bırakır. Neden diÄŸerleri anneler gününü kutlarken bazıları mezar başında sessizce aÄŸlar, neden bazıları annesiyle mutlu günlerini yaÅŸarken diÄŸerleri doçent olduÄŸu günün ertesinde çaresizce mezar başında annesiyle sohbet eder, neden bazıları annesiyle babasını alıp da geniÅŸ ailesiyle büyük aile yemekleri yer de, neden diÄŸerleri bunu yapanlara gıptayla bakar, neden bazılarının çocukları babaannelerini bilir ve sarılır da, neden diÄŸerlerinin bebekleri babaannesini sadece fotoÄŸraflarda görür ve öylece bakar? Neden benim Alp’im yoksun kalır babaanne sevgisinden?
Çocuklar hiç annesiz kalmasınlar, hiç babasız kalmasınlar, ölüm çocukları yalnız bırakıyor ne yazık ki, biz faniler çaresiziz bu noktada, peki buna kendi iradeleriyle katkı yapanlara ne demeli? Hiçbirinin hakkı yok küçücük çocukları bir tarafı eksik bırakmaya, onları güven duygusundan mahrum etmeye, hiç kimsenin hakkı yok babaları “hafta sonu babası” haline getirmeye, hiçbirinin hakkı yok anneleri eksik bırakmaya, hiç kimsenin hakkı yok dansı susturmaya...
Prof.Dr.Serkan ODAMAN
"Prof.Dr.Serkan ODAMAN" bütün yazıları için tıklayın...