Tatil Kesiği
İzliyorum; kıyıda iki genç adam denizin belli belirsiz dalgalarıyla yarışırcasına sessizce yürüyor. İskelenin çoktan çürümeye yüz tutmuş enli ahşap ayaklarının az ötesinde gerçekleşiyor bu ayin. _Bizi kendi gerçeğimizden çekip alan, bir başka bilinmeze, adı konmamışa götürüp bırakan her güç bir ayinin habercisidir çünkü_ Gençlerden kısa boylu olanı açıktan geçen büyük gemiyi işaret ederek bir şeyler söylüyor diğerine. Koyu sessizlikte sözcükleri dağılıyor. Belki hemen oracıkta bir öykü kurdu ve onu özetleyiverdi ayaküstü. (Ah, kumsal yazdırır; bileceksiniz bunu. Yazdınız ve o yorgun, dahası bellek düşmanı dalgaların hükmüne bırakıp öldürdünüz nicesini) Israrla sürdürüyorum izlemeyi; sonuçtan zararlı çıkmayacağım içime doğuyor. Düşünsenize, hep birlikte bir göz kırpması gibi geçip giden şu geminin güvertesindeyiz, diye başlıyor genç adam. Çevremizde güzel, ışıltılı kızlar dolaşıyor. Uzaktaki sahilin yeşil kuşağına bakıp çocukluğumuzun geçtiği o küçük kasabayı hatırlıyoruz. Üşenmeksizin, ayağındaki sandalı çıkarıp topuğundaki cam kesiğini gösteriyor. Nasıl olduğunu anlatmaya başlıyor ardından. Gülüşüyorlar. Rüzgar çıkıyor birden. Aldırmaksızın şezlonglara uzanıyorlar; öyle ya, güvertedelerdi! Çok uzakta, denize kafa tutan bir kum tepeciğin üstüne tünemiş bir adam onlara el sallıyor.
Adı konmamış bir serüven belki de, diyor uzun boylusu. Yolculuklar, gidilmemiş kıtalar, bulunmamış uygarlıklar yalnızca kitaplara mı gömülü kalmalı? Bizim de hayal gücümüz var ve biz de dayatılanlarla yetinmemeyi becerebilmeliyiz Sığ ülkülerden, ekran boyalarından, tanıdık kaygılardan kopup kaçabilmeliyiz Düşleyelim ve hemen sırtımızda beliren bir çift kanadın büyümesine izin verecek kadar sabırlı olalım. Tatil biraz da kendinden uzaklaşmak değil midir; hani bir başka adada, ülkede, düşte ya da insanda yeniden buluşuncaya kadar!
Ben ise bütün bunları, düşleri ve öyküleriyle birlikte daha da uzaktan, bir başka ulaşılması zor tepeden izliyorum. Taşrada geçen çocukluklar, özlemler, şehvetli kahkahalar ve denize dağılan çığlıklar , kalıcı bir yer edinmiş cam kesiğiyle birlikte, ileride yazacağım uzun bir öykü için kağıt kenarına çiziktirilmiş notlara dönüşüyor. Kumlar kaymaya başlıyor. Serüven gürültüyle sarsılıyor. Sonrası, topuğumda ince bir sızı.
www.ahmetonel.com
|
