Tarık Dursun K.
Birinci Bölüm -1-
Ömrünün sonuna dek tekerlekli sandalyeye mahkum olmuÅŸ güzeller güzeli Mahinur’un acıklı ve ibret verici aÅŸk hikayesi
Ä°kindi güneÅŸi çok gerilerde, benim onca zaman bu odada hiç fark etmediÄŸim solgun camlı o pencerenin pervazından çıktı ve çıkmasıyla birlikte varla yok arası görünen denizin üstünde kaldı…
Aynı anda yeri ve adı yalnızca coğrafya kitaplarında saklı; uzak, çok uzak bir yerlerde de bir başka rüzgar durgunlaştı. Ve göğün denizle birleştiği o ufuk çizgisinin üstü yavaştan yavaşa duman rengi bir tülle örtülüverdi..
Tam o sıradaydı, (bu kez ikimiz de kaçırmadık) evin sırtını verdiÄŸi bir tırmanan bir yokuÅŸ inen daÄŸların doruklarından yüzü bize dönük ve tam vaktinde kınından çekilmiÅŸ, keskin ağızlı bir hançer gibi yeni hilalin gökyüzünde baÅŸ verdiÄŸini gördük. O ve ben. Ben ve o… Ä°kimiz.
Ä°kindideydik.
Alacalıkta sesini duyuyordum; aynı ikindiyle birlikte çöken hava da giderek serinliyordu.
“Ä°nsan çocukluÄŸunu hatırlasa, ah! bir hatırlayabilse…” dedi. Durdu, yeniden içini çekti..
Diyordu ki: çünkü çocukmuş, daha ermelere ermemiş.
Laf!
Tarık Dursun K.
"Tarık Dursun K." bütün yazıları için tıklayın...
Ömrünün sonuna dek tekerlekli sandalyeye mahkum olmuÅŸ güzeller güzeli Mahinur’un acıklı ve ibret verici aÅŸk hikayesi
Ä°kindi güneÅŸi çok gerilerde, benim onca zaman bu odada hiç fark etmediÄŸim solgun camlı o pencerenin pervazından çıktı ve çıkmasıyla birlikte varla yok arası görünen denizin üstünde kaldı…
Aynı anda yeri ve adı yalnızca coğrafya kitaplarında saklı; uzak, çok uzak bir yerlerde de bir başka rüzgar durgunlaştı. Ve göğün denizle birleştiği o ufuk çizgisinin üstü yavaştan yavaşa duman rengi bir tülle örtülüverdi..
Tam o sıradaydı, (bu kez ikimiz de kaçırmadık) evin sırtını verdiÄŸi bir tırmanan bir yokuÅŸ inen daÄŸların doruklarından yüzü bize dönük ve tam vaktinde kınından çekilmiÅŸ, keskin ağızlı bir hançer gibi yeni hilalin gökyüzünde baÅŸ verdiÄŸini gördük. O ve ben. Ben ve o… Ä°kimiz.
Ä°kindideydik.
Alacalıkta sesini duyuyordum; aynı ikindiyle birlikte çöken hava da giderek serinliyordu.
“Ä°nsan çocukluÄŸunu hatırlasa, ah! bir hatırlayabilse…” dedi. Durdu, yeniden içini çekti..
Diyordu ki: çünkü çocukmuş, daha ermelere ermemiş.
Laf!
Tarık Dursun K.
"Tarık Dursun K." bütün yazıları için tıklayın...