Birinci Bölüm -1-
Ömrünün sonuna dek tekerlekli sandalyeye mahkum olmuş güzeller güzeli Mahinur’un acıklı ve ibret verici aşk hikayesi
İkindi güneşi çok gerilerde, benim onca zaman bu odada hiç fark etmediğim solgun camlı o pencerenin pervazından çıktı ve çıkmasıyla birlikte varla yok arası görünen denizin üstünde kaldı…
Aynı anda yeri ve adı yalnızca coğrafya kitaplarında saklı; uzak, çok uzak bir yerlerde de bir başka rüzgar durgunlaştı. Ve göğün denizle birleştiği o ufuk çizgisinin üstü yavaştan yavaşa duman rengi bir tülle örtülüverdi..
Tam o sıradaydı, (bu kez ikimiz de kaçırmadık) evin sırtını verdiği bir tırmanan bir yokuş inen dağların doruklarından yüzü bize dönük ve tam vaktinde kınından çekilmiş, keskin ağızlı bir hançer gibi yeni hilalin gökyüzünde baş verdiğini gördük. O ve ben. Ben ve o… İkimiz.
İkindideydik.
Alacalıkta sesini duyuyordum; aynı ikindiyle birlikte çöken hava da giderek serinliyordu.
“İnsan çocukluğunu hatırlasa, ah! bir hatırlayabilse…” dedi. Durdu, yeniden içini çekti..
Diyordu ki: çünkü çocukmuş, daha ermelere ermemiş.
Laf!
|
