Birinci Bölüm -2-
Dışarının alacakaranlığında yalnızca sesini duyuyordum.
“Kim bilir ne güzel olurdu…” dedi.
“Yaşadıktan sonra geride kalan çocukluğumuz kabullenmesi çok zor nice olaylarla doludur. Bunları yeniden yaşamayı kim ister? Ben istemem şahsen…”
Ya siz diye sormadı…
İnsanın ancak küçük parmağı kadarlıkta bir kum kuşu çıplak gözle de görünür bir uzaklıktaki serviliğin en tepelerinden tek bir kanat vuruşuyla havalanıp duvar diplerindeki yeni gövermiş böğürtlenlerin dikenli dallarından birine kondu. İkisi birden (dalla kuş)… bir aşağı bir yukarı sallanmaya başladılar.
(Ne varmış ki bizden sonra arkamızdan geriye kalan?)
“Hatırlamam mı gerekiyor?” dedi ve “İlle de mi? Diye sordu içine çektiği soluğunu yavaşça bırakırken. “Acaba her şeyi tam tamına hatırlayacak, hatırlayabilecek miyim bakalım?”
İrkiltmişti beni.
|
