ARIYORUM
Bana çocukluğumu verin....
Tasasız, dertsiz geçen çocukluk yıllarımı arıyorum. Uzun kış gecelerinde odun sobamızın ısıttığı, evimizin o küçük odasındaki gerçek dostlarımı, dışarıda rüzgarın uğultusunun eşliğinde anlatılan o güzelim hikayeleri, kızgın sobanın üstünde kızartılan kestaneleri arıyorum.
Bahar aylarının gelişiyle birlikte, gittiğimiz piknikleri, topladığımız rengarenk çiçekleri, gökyüzünün sınırsız boyutlarına saldığımız uçurtmaları, her bahar mevsiminde gelişleriyle, bizi heyecanlandıran, ümitle beklediğimiz leylekleri, kırlangıçları arıyorum.
Perşembe akşamlarını iple çekerek hiç kaçırmadan dinlediğimiz radyo tiyatrolarını, küçük kumbaramı, haftanın iki günü gittiğimiz o yazlık sinemayı, beni duygulandırıp gözyaşı döktüren o eski filmleri arıyorum.
Tasarrufun ilke edinildiği, giyimden, yiyecekten en azami verimin sağlandığı mutfağımızı, aile büyüklerinin varlığı ile neşe dolan o eski, geniş aile hayatımı arıyorum.
Bayramların ve yılbaşı gecelerinin arifesinde yaşanan o tatlı heyecanı ve koşuşturmayı, bayramlarda büyüklerin ellerini öpmeyi arıyorum.
Her evinde huzur olan o eski mahallemizi, ''komşu komşunun külüne muhtaçtır'' sözünü doğrularcasına, ölümde, hastalıkta her zaman yanımızda olan eski dostlarımı, olanaksızlıklar içinde bizi yetiştirmeye çalışan o eski öğretmenimi, kötü gün dostlarının var olduğu gerçek arkadaşlarımı. İçinde yalancı dostlukların ve menfaatlerin olmadığı dostlukları arıyorum.
İnsan hayatı göz açıp kapayıncaya kadar geçip gidiyor ve biz birçok şeyin değerini anlamadan, onları bir daha bulamamak, bir daha yaşayamamak, bir daha görememek üzere bırakıp gidiyoruz.
Ve son...
Balkonunda rengarenk sardunyaların açtığı bahçe içindeki o ev.... Mutfağında tahta rafları, bakır tencereleri, tel dolabı olan o küçük ev... Senin lavanta kokulu beyaz örtülü masanda yediğim, kömür sobası üstünde çevrile çevrile pişmiş ıspanaklı böreği, o tepsi böreğini nasıl unuturum? Zamanın kreplerine inat...
|
