Şiir Sefası
Çocuklarımın okul arkadaşlarındandı. Çekingen, samimi bir genç kızdı. Hülya, denizi ve ilgili her şeyi çok seviyor, balık gibi atlayıp yüzüyordu.
Benimle çalışmak istiyordu.
Güzel de kürek çekiyormuş meğer. Bir akşamüstü Büyük Deniz’deki filikayı alıp bir deniz gezintisi yapmaya karar verdik. Filikanın suyunu aldık, ıskarmozlarımızı taktık ve vira şiir sefası.
Ortalık çok güzeldi, mor bir buğu akşamüstünün altın ışıklarıyla bize eşlik ediyordu. Çok mutluyduk.
Şiir sevip sevmediğini sordum. Sevdiğini, zaten kendisinin de Foça’yla ilgili bir roman yazdığını öğrendim. İçinde ben de varmışım. Büyük Deniz’i dolaşıyorduk.
O aralar tabir yerinde ise birkaç şiir çiziktirmiştim; edebi değerleri var – yok ne gam. Ona çantamdan şiir defterimi çıkarıp okumaya başladım. Hem kürek çekiyor, hem okuyor, hem kıkır kıkır gülüyorduk. Protest bir şiirdi bu okuduğum. Onun ve benim o anki hayat dilimlerimizle çok uyumluydu. Küreklerimiz şırıldıyor, gülüşlerimiz suyun serinletici seslerine karışıyordu, yosun kokularına bulanıyorduk.
Sonra benimle çalışmadı.
Defalarca rastlaştık sonraları, hala görürüm.
Bir keresinde Polis Koleji sınavlarına gireceğini anlattı; sonraları kazanamadığını öğrendim.
…
…
Zannedersem Ernst Langlotz’un Foça’daki arkeoljik çalışmalarını anlattığı kitapta okumuştum. Foça bir devletmiş ve üniversiteleri ile ünlüymüş, en gözde akademisi güzel sanatlarmış. Sanatkarlarının en sevdiği renk mormuş. Çevre devletlerden buraya öğrenciler gelirmiş.
“Foça’da Mavi” şiirini Hülya çok sevmişti.
“Olur mu Onur”a çok gülmüştü.
O akşamüstünün mor şalı demek daha nicelerini sarmalamıştı…
|
