YAŞLILIĞIN EN KÖTÜ YANI...
Amerikan sinemasının en nev'i şahsına münhasır yönetmenlerinden biri David Lynch'in bir süredir filmlerini topluyorum. Yaklaşık bir ay önce aldığım DVD'sini geniş bir zamanda, yoğunlaşma problemim olmadan izleyebilmek için bir kenara ayırmıştım. “Straigth'in Hikayesi”. 1999 yapımı film nedense şimdi satışa sunulmuş. Lynch sineması üzerine daha incelikli bir yazı yazmayı planlıyordum, ancak bu film onun gelişim sürecinde ayrıcalıklı bir yer tutuyor kanımca. Ve değerlendirmemizin öncesinde yerini kaptı. Sonrasında geliştirdiği sinema dili açısından bu örneğimiz son derece aykırı... “Mullholland Drive”, “Kayıp Otoban”, öncesinde “Mavi Kadife” yönetmenimizin kült filmlerinden bazıları. Aykırı filmler üstadı Lynch 99 yılında son derece yalın, yaşama dair bir film çekmiş. Oldukça durağan, sabırlı, gerçek sinema seyircisine yönelik, ama bir o kadar da güzel.
Az, aslında çoktur mantığı sinema sanatında çok önemli bir kriterdir diye düşünüyorum. Sonuçta bu bir görsel şölen ise fazla söze gerek de yok... Yerinde diyaloglar, yalın yakın plan çekimler ve akılda kalacak ilginç sahneler... Daha ne olsun... Amerikan sineması kendi aksiyonlarında boğulsun, ama bu tip filmler geleceğe kalacak değerler barındırıyor.
Gerçek yönetmenler sahneleri nasıl çektikleri ile değerlendirilmeli. Bu kadar sade bir filmde birkaç olağanüstü sahne var ki işte sinema sanatı böyle bir şeydir dedirtiyor. Örneğin; Karaca'nın ölümü... Durağanlıktan bir aksiyon nasıl olur diye sinema dersi olarak okutulmalı bence... Kısacık bir sekansın başarısı...
Filmin bir yerinde bisiklet yarışçıları yaşlı adamla sohbet eder; Genç olan “yaşlılığın en kötü yanı ne?” diye sorar. “Genç olmayı hatırlamak” der yaşlı adam.
Filmin konusunu anlatmayı sevmem bilirsiniz, eğer yazdıklarım merak uyandırıyorsa, ilgilenenler bulup izler. Gerçek sinema gönüllüleri için iç ısıtan, naif filmlerden birisi olacaktır eminim. David Lynch sinemasına hoşgeldiniz de diyebiliriz, ancak sonrasında yer alan filmler sizi daha da zorlayacaktır, haberiniz olsun...
|
