DÜŞKIRAN
Küf yeşili bir gece
Kıyametler kopuyor kendimde..
Geceye sızan ahh’larımdan
Uyanıyor uykularım
Gecenin körü çarpıyor suratıma..
/Düşlerimin pembe mürekkebi siliniyor /
Hatırlayamadığın kendini ezberime alıyorum
Ölü gecene düşen bedenini ruhuma sarıyorum..
Hadi; soluma düşür günahlarımı
Yüzükoyun itele beni kendinden
Özlemine gebe kaldı bekleyişlerim
Şimdi; doğur beni kendimden..
Her gece temmuz soluyorum boş içime
Her gün cuma oluyorum
Ve ben her gece senin şehrinde ölüyorum..
/düşkıran fırtınası değmeseydi geceme/
Vardı ya hani,
Seni senden almak,
Seni bana katmak.
Yeni doğmuş bir çocuk gibi... hani!
İlgine muhtaç sevgine hasret
Sana kattığım beni
Kucağına çırılçıplak atmak vardı.
Biliyor musun?
Sen benim inandığım tek gerçeksin.
Günde beş kere ibadet ettiğim
İçimde kalan tek mabedimsin...
|
