Senem ÖZKUL
Ben Hep Sümüklü Böcek Olmak İstiyordum!
Uzun bir aradan sonra tekrar tepeden bakıyorum Ä°zmir’e... Benim için en duygulu an gelip biniyor yüreÄŸime; özlem, sevgi ve ait olma hissinin doruÄŸa ulaÅŸtığı noktadayım. Uçağın tekerlekleri piste vurur vurmaz, halkımızdan baÅŸka insanların yoÄŸun ÅŸekilde kullandığı uçak hatlarının dışında görmeye alışık olunmayan bir kutlama coÅŸkusu: Alkışlar... Yabancı yolcuların ÅŸaÅŸkınlık ifadesiyle birbirlerinin yüzüne bakışını görüp de bıyık altından gülmenin dayanılmaz hafifliÄŸi...
Yurt dışında yaÅŸamaya baÅŸladığımdan beri, ülkemle aramdaki sevgiyi, liseli aşıkların iliÅŸkisine benzetir oldum. Her kavuÅŸmada bir kavga, ayrılık ve bir daha birleÅŸmeme yeminleri, sonra duyulan büyük piÅŸmanlık ve yine koÅŸa koÅŸa geri dönme ve saniyesinde yapılan bir ÅŸiddetli kavga daha! „KeÅŸke göründüğün kadar hep güzel kalsan! Dışı da içi de beni yaksa!”
Hava limanından eve doğru yolculuk çabuk geçsin diye arabayı kullanıp zaman su gibi aksın istiyorum. Direksiyona geçiyorum ve bir yandan da koyu bir muhabbet başlıyor arabada. Sohbet, yol yorgunluğu, kalabalık, alışkın olmadığım bir hengame ile başım dönüyor ve bir an kendimi kaybediyorum. Her şey gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor, bir korku filmi sanki. Kırmızı ışıkta kendini yola atan intihara meyilli insanlar, ekmek parası uğruna canından olmayı bile göze almış otoyolda seyyar arabalarıyla ıslık çala çala ilerleyen satıcılar, önündeki sürücü renk körüymüşçesine henüz sarı ışık yanarken arkadan can havliyle kornaya basan hızlı kamyon şoförleri, sinyal vermeden yolcu toplama uğruna en sol şeritten sağ şeride kendini atan minibüsler, üç şeritlik yolu beş şeride çıkaran aceleciler...
- ”Kızım, dikkat etsene!!!!!!” sesiyle irkiliyorum.
- ”Baba, dikkat etmesi gereken ben miyim? Neye dikkat etmeliyim, kurallara uymamaya mı?”
- ”Burası Türkiye, canını seviyorsan kurallara deÄŸil, ÅŸartlara uyacaksın.”
”Burası Türkiye, hoÅŸ geldin yabancı!” durumuna düşmenin verdiÄŸi sinirden olacak, açtım aÄŸzımı yumdum gözümü. En azından söylenerek stres atmak bana iyi gelir diye düşündüm. Nereden bilirdim ki yaÅŸayacaklarımın trafikle sınırlı kalmayacağını?
...
Babamla, yazlıktaki internet bağlantımızı kullanır duruma getirebilmek için cihaz almak üzere, tanınmış bir elektronik mağazasına gittik. Satıcının uzun telkinlerinden sonra kendi ürettikleri bir malı satın alarak yola koyulduk. Doğru ya, yerli mali varken Çin malı alınır mıydı?
Eve vardığımızda minik bir sürpriz bizi bekliyordu. Kilometrelerce yoldan alıp getirdiÄŸimiz alet çalışmıyordu. ”Ya, sabır!” çekerek nasılsa bir iki gün sonra tekrar Ä°zmir’e yolumuzun düşeceÄŸini aklımıza getirerek, deÄŸiÅŸtirebiliriz dedik.
Bir iki gün sonra aynı mağazada...
Merhaba, bizim sizden aldığımız bu cihaz bozuk çıktı; geri vermek istiyoruz.
Denediniz mi?
!!!!! Denemeden nasıl anlaşılır ki hatalı olduğu?
Peki neden çalışmıyor?
Biz de tam size onu soracaktık.
Hımmm bir bakmamız gerekiyor. Elimizde olanlardan bakalım.
Ben bu markanın aynısından, aynı fiyata olanından istiyorum. Ekonomik ve yerli malı olduğu için sizi tercih ettik zaten.
Malı değiştiremem yalnız.
O niye o?
E, siz bunu açmışsınız.
Beyefendi, az önce denediniz mi diye sordunuz. Bir malı denemeden nasıl arızalı olduğunu anlayabiliriz?
Paketi açmanız sorun değil de fişlerini kullanmışsınız. Ben bunu şimdi kime satayım, fabrika da kabul etmez kesin sorun belli olmadığı için.
Elektrikli bir cihazı fiÅŸe sokmadan “bozuk” diye nasıl iade edebilirim?
Ben bir şefimle konuşayım.
Bu mantıksız kısır döngü için saatlerce uÄŸraşıp, bozuk olan bir cihazı yenisiyle deÄŸiÅŸtirmenin bu denli “mantık dışı” ve “imkansız” olduÄŸu bir baÅŸka ülke tanımış mıydım? Tabii ki, hayır. Yol boyunca yine hırsımı kendimce nutuklar atıp söylenerek geçirdim.
…
Her türlü derde deva sessiz ve karmaÅŸadan uzak Foça’mızın ışıklarını gördüğümüz andan itibaren, artık güvenli bir limana yaklaÅŸtığımızı hissederek gevÅŸedik. Yol ve stres geride kalmıştı. Mıydı acaba?
Evden içeriye adım atar atmaz. Annem yine dert yandı:
Bu buzdolabının sesi beni delirtecek. Yeni alınan bir makine bu kadar ses çıkarır mı, Allah aşkına?! Komşular da şikayetçi.
Anne, söylenmekle olmuyor. Yazılı baş vurmak gerekir. Bir dilekçe yazalım halledilir.
Dedim ve demez olaydım. Her ÅŸeyin tereyağından kıl çeker gibi süratle ve kolayca iÅŸleyeceÄŸini düşünen kafasız kafam… Dilekçeyi yazacaksın ve yazılı bir belge olmasından dolayı ciddiyeti daha fazla olacak, böylelikle her ÅŸey yoluna girecek.
Önce buzdolabına bakılması için bir servis çaÄŸrıldı. O servis elamanlarının gelmesi için bir bandolu tören düzenlemediÄŸimiz kaldı. Defalarca yapılan telefon görüşmeleri ve en nihayetinde rica minnet evimize teÅŸrif eden “bilir” kimseler daha önce yazdıkları raporu okudular ve aynısını yazıp geri gittiler: “Bu dolaplardaki ses seviyesi normaldir.” Israrlarıma raÄŸmen “Buzdolabı normal ama ev sahipleri ve komÅŸuları anormaldir.” yazdıramadım.
Gece olur ve yüksek tavanlı yazlığın içinde, horlayan bir aslan yavrusunun çıkardığı sesi andıran uÄŸuldama kesilmez. Åžikayetler kesilmez. Ertesi sabah uykusuz ve daha sinirli ev halkı bir kere daha servis elemanlarına yüklenir ve telefon terörü ile onları tekrar eve getirtmeyi baÅŸarır. Sonuç aynıdır, anormal ev sahiplerinin “Bu gece bizim misafirimiz olun ve salonda size bir yer verelim. Gece sessizliÄŸinde, cihazlar yerine kendi kulaklarınızla ölçün bir de bakalım kaç desibelmiÅŸ bu ses!” önerileri kulak ardı edilmiÅŸtir. Normal üreticinin ürünü de kendi gibi normaldir.
Ve yine gece olur; elimizde yastıkla köşe kapmaca oynarız evin içinde. Ertesi gün yapılacak bellidir. Firmanın genel müdürüne yazılan okkalı bir dilekçenin ardından, sanki sorunlu olan ÅŸey buzdolabı deÄŸil de tüketiciymişçesine tavır takınıp eli ayağına dolaÅŸan servis yetkilileri yine evimizin yolunu tutarlar. SavaÅŸ kazanılmıştır. Buzdolabı yenisiyle “tabii ki” deÄŸiÅŸtirilecektir ve hatta genel müdürlüğe yazmaya ne gerek vardır? Her ÅŸey yurt dışındaki gibi olamazmış. Burası Türkiye’ymiÅŸ! Bazen yapılanlar “sümüklü böcek kabuÄŸundan çıkmış, kabuÄŸunu beÄŸenmemiÅŸ” hikayesini anımsatıyormuÅŸ. MuÅŸ muÅŸ da muÅŸ muÅŸ…
Evet burası Türkiye, uzaktan da bakabildiğim, doğrusu kadar yanlışını da görebildiğim bir yer. Sayın Herşeyi Bilir de Bilmez kişi, tam da üstüne bastın çünkü ben büyüyünce sümüklü böcek olmayı istedim hep! Beğenilmemesi gerekeni, eskiyeni, yolunda gitmeyeni yenisi ile moderni ile değiştirmeyi ayıp değil doğru bulanlardan hem de! Yeri gelir içine hapsolmayı doğru bulduğun kabuğumdan da sıyrılırım çünkü ben hep sümüklü böcek olmak istiyordum!
Senem ÖZKUL
"Senem ÖZKUL" bütün yazıları için tıklayın...
Uzun bir aradan sonra tekrar tepeden bakıyorum Ä°zmir’e... Benim için en duygulu an gelip biniyor yüreÄŸime; özlem, sevgi ve ait olma hissinin doruÄŸa ulaÅŸtığı noktadayım. Uçağın tekerlekleri piste vurur vurmaz, halkımızdan baÅŸka insanların yoÄŸun ÅŸekilde kullandığı uçak hatlarının dışında görmeye alışık olunmayan bir kutlama coÅŸkusu: Alkışlar... Yabancı yolcuların ÅŸaÅŸkınlık ifadesiyle birbirlerinin yüzüne bakışını görüp de bıyık altından gülmenin dayanılmaz hafifliÄŸi...
Yurt dışında yaÅŸamaya baÅŸladığımdan beri, ülkemle aramdaki sevgiyi, liseli aşıkların iliÅŸkisine benzetir oldum. Her kavuÅŸmada bir kavga, ayrılık ve bir daha birleÅŸmeme yeminleri, sonra duyulan büyük piÅŸmanlık ve yine koÅŸa koÅŸa geri dönme ve saniyesinde yapılan bir ÅŸiddetli kavga daha! „KeÅŸke göründüğün kadar hep güzel kalsan! Dışı da içi de beni yaksa!”
Hava limanından eve doğru yolculuk çabuk geçsin diye arabayı kullanıp zaman su gibi aksın istiyorum. Direksiyona geçiyorum ve bir yandan da koyu bir muhabbet başlıyor arabada. Sohbet, yol yorgunluğu, kalabalık, alışkın olmadığım bir hengame ile başım dönüyor ve bir an kendimi kaybediyorum. Her şey gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor, bir korku filmi sanki. Kırmızı ışıkta kendini yola atan intihara meyilli insanlar, ekmek parası uğruna canından olmayı bile göze almış otoyolda seyyar arabalarıyla ıslık çala çala ilerleyen satıcılar, önündeki sürücü renk körüymüşçesine henüz sarı ışık yanarken arkadan can havliyle kornaya basan hızlı kamyon şoförleri, sinyal vermeden yolcu toplama uğruna en sol şeritten sağ şeride kendini atan minibüsler, üç şeritlik yolu beş şeride çıkaran aceleciler...
- ”Kızım, dikkat etsene!!!!!!” sesiyle irkiliyorum.
- ”Baba, dikkat etmesi gereken ben miyim? Neye dikkat etmeliyim, kurallara uymamaya mı?”
- ”Burası Türkiye, canını seviyorsan kurallara deÄŸil, ÅŸartlara uyacaksın.”
”Burası Türkiye, hoÅŸ geldin yabancı!” durumuna düşmenin verdiÄŸi sinirden olacak, açtım aÄŸzımı yumdum gözümü. En azından söylenerek stres atmak bana iyi gelir diye düşündüm. Nereden bilirdim ki yaÅŸayacaklarımın trafikle sınırlı kalmayacağını?
...
Babamla, yazlıktaki internet bağlantımızı kullanır duruma getirebilmek için cihaz almak üzere, tanınmış bir elektronik mağazasına gittik. Satıcının uzun telkinlerinden sonra kendi ürettikleri bir malı satın alarak yola koyulduk. Doğru ya, yerli mali varken Çin malı alınır mıydı?
Eve vardığımızda minik bir sürpriz bizi bekliyordu. Kilometrelerce yoldan alıp getirdiÄŸimiz alet çalışmıyordu. ”Ya, sabır!” çekerek nasılsa bir iki gün sonra tekrar Ä°zmir’e yolumuzun düşeceÄŸini aklımıza getirerek, deÄŸiÅŸtirebiliriz dedik.
Bir iki gün sonra aynı mağazada...
Merhaba, bizim sizden aldığımız bu cihaz bozuk çıktı; geri vermek istiyoruz.
Denediniz mi?
!!!!! Denemeden nasıl anlaşılır ki hatalı olduğu?
Peki neden çalışmıyor?
Biz de tam size onu soracaktık.
Hımmm bir bakmamız gerekiyor. Elimizde olanlardan bakalım.
Ben bu markanın aynısından, aynı fiyata olanından istiyorum. Ekonomik ve yerli malı olduğu için sizi tercih ettik zaten.
Malı değiştiremem yalnız.
O niye o?
E, siz bunu açmışsınız.
Beyefendi, az önce denediniz mi diye sordunuz. Bir malı denemeden nasıl arızalı olduğunu anlayabiliriz?
Paketi açmanız sorun değil de fişlerini kullanmışsınız. Ben bunu şimdi kime satayım, fabrika da kabul etmez kesin sorun belli olmadığı için.
Elektrikli bir cihazı fiÅŸe sokmadan “bozuk” diye nasıl iade edebilirim?
Ben bir şefimle konuşayım.
Bu mantıksız kısır döngü için saatlerce uÄŸraşıp, bozuk olan bir cihazı yenisiyle deÄŸiÅŸtirmenin bu denli “mantık dışı” ve “imkansız” olduÄŸu bir baÅŸka ülke tanımış mıydım? Tabii ki, hayır. Yol boyunca yine hırsımı kendimce nutuklar atıp söylenerek geçirdim.
…
Her türlü derde deva sessiz ve karmaÅŸadan uzak Foça’mızın ışıklarını gördüğümüz andan itibaren, artık güvenli bir limana yaklaÅŸtığımızı hissederek gevÅŸedik. Yol ve stres geride kalmıştı. Mıydı acaba?
Evden içeriye adım atar atmaz. Annem yine dert yandı:
Bu buzdolabının sesi beni delirtecek. Yeni alınan bir makine bu kadar ses çıkarır mı, Allah aşkına?! Komşular da şikayetçi.
Anne, söylenmekle olmuyor. Yazılı baş vurmak gerekir. Bir dilekçe yazalım halledilir.
Dedim ve demez olaydım. Her ÅŸeyin tereyağından kıl çeker gibi süratle ve kolayca iÅŸleyeceÄŸini düşünen kafasız kafam… Dilekçeyi yazacaksın ve yazılı bir belge olmasından dolayı ciddiyeti daha fazla olacak, böylelikle her ÅŸey yoluna girecek.
Önce buzdolabına bakılması için bir servis çaÄŸrıldı. O servis elamanlarının gelmesi için bir bandolu tören düzenlemediÄŸimiz kaldı. Defalarca yapılan telefon görüşmeleri ve en nihayetinde rica minnet evimize teÅŸrif eden “bilir” kimseler daha önce yazdıkları raporu okudular ve aynısını yazıp geri gittiler: “Bu dolaplardaki ses seviyesi normaldir.” Israrlarıma raÄŸmen “Buzdolabı normal ama ev sahipleri ve komÅŸuları anormaldir.” yazdıramadım.
Gece olur ve yüksek tavanlı yazlığın içinde, horlayan bir aslan yavrusunun çıkardığı sesi andıran uÄŸuldama kesilmez. Åžikayetler kesilmez. Ertesi sabah uykusuz ve daha sinirli ev halkı bir kere daha servis elemanlarına yüklenir ve telefon terörü ile onları tekrar eve getirtmeyi baÅŸarır. Sonuç aynıdır, anormal ev sahiplerinin “Bu gece bizim misafirimiz olun ve salonda size bir yer verelim. Gece sessizliÄŸinde, cihazlar yerine kendi kulaklarınızla ölçün bir de bakalım kaç desibelmiÅŸ bu ses!” önerileri kulak ardı edilmiÅŸtir. Normal üreticinin ürünü de kendi gibi normaldir.
Ve yine gece olur; elimizde yastıkla köşe kapmaca oynarız evin içinde. Ertesi gün yapılacak bellidir. Firmanın genel müdürüne yazılan okkalı bir dilekçenin ardından, sanki sorunlu olan ÅŸey buzdolabı deÄŸil de tüketiciymişçesine tavır takınıp eli ayağına dolaÅŸan servis yetkilileri yine evimizin yolunu tutarlar. SavaÅŸ kazanılmıştır. Buzdolabı yenisiyle “tabii ki” deÄŸiÅŸtirilecektir ve hatta genel müdürlüğe yazmaya ne gerek vardır? Her ÅŸey yurt dışındaki gibi olamazmış. Burası Türkiye’ymiÅŸ! Bazen yapılanlar “sümüklü böcek kabuÄŸundan çıkmış, kabuÄŸunu beÄŸenmemiÅŸ” hikayesini anımsatıyormuÅŸ. MuÅŸ muÅŸ da muÅŸ muÅŸ…
Evet burası Türkiye, uzaktan da bakabildiğim, doğrusu kadar yanlışını da görebildiğim bir yer. Sayın Herşeyi Bilir de Bilmez kişi, tam da üstüne bastın çünkü ben büyüyünce sümüklü böcek olmayı istedim hep! Beğenilmemesi gerekeni, eskiyeni, yolunda gitmeyeni yenisi ile moderni ile değiştirmeyi ayıp değil doğru bulanlardan hem de! Yeri gelir içine hapsolmayı doğru bulduğun kabuğumdan da sıyrılırım çünkü ben hep sümüklü böcek olmak istiyordum!
Senem ÖZKUL
"Senem ÖZKUL" bütün yazıları için tıklayın...