ÖYLE BAKARSAN AŞIK OLURUM
(değmesin yağmur gamzelerine )
Dün gece, bakışlarını bir uçurumun kıyısından alıp ellerimin arasına bıraktım. Şimdi, avuçlarımı gökyüzüne her açışımda, senin gözlerinden görüyorum Tanrı’yı. Yemin ederim ki, o şimdi çok daha orada. Ve bir aşkın suretinden görünüyor bana…
Soğuk, terkedilmiş sokaklarda ona meydan okuyanların canına okumakla meşgul… Biz ise beş bin yıllık şehrin orta yerinde sahipsiz bir çift yürek gezdiriyoruz. Her an üzerine yağmur damlayacakmış gibi tetikte sözlerin. Susarak sadece rüzgarla yarışabilirdik; oysa derdimiz aşka yetişmek değil miydi?
Şehir hatları vapuru ne yöne giderse, tersine tüterdi dumanı. Ötede kocaman bir iskele kılığında hayaller döküntüsü. Işıklar süzüldükleri evleri değil de, üzüldükleri günleri anlatıyor sanki. Kırık öyküler, uyumsuz ömürler, sözsüz heceler… Deniz ne yöne akarsa, tersine tüterdin gönlümde. Ve ben dumanı üstünde bir soba kadar hasretle beklerdim ellerini…
Seni gecenin masumiyetine emanet edip bir limana sığındım; anlatacaklarım vardı. Gözlerindeki anlamı giden gemilerle mi, yoksa yanaşanla mı sorgulamalı? Kıyıya vuran taşlarla mı yoklamalı bağrımızı? Kaşla göz arasında başını kaldırıp gülümsediğinde tüm yara berelerim gamzelerine saklanmıştı ve buna alışmak, inan hiç de zor olmazdı. Sen bir tehdit miydin uyuşuk ruhumun miskin kedileri için? Adın düpedüz aşktı da, bu tanışıklık bir bana mı uzaktı?
Farkındayım, uyudun. Bugün yaşadıkların kirpiklerine ağır geldi. Soğuk bir kış gecesi için fazla iyimserdi ellerin. Ellerin yastığın altında kavuşurken, ruhun belki de yakarışta sevdamız için. Hangi uyanıklık iklimi sana yüreğimden daha sıcak günler vaadedebilir ki?
Seni tanıdığıma memnunum; ama gamzelerin hala gerçek bir tehdit!
Ben yanaklarında vurulmaktan geçtim de artık, orda ölmekten korkar oldum…
ozgur.hancioglu@hotmail.com
|
