Ah, O Ruh Çiçeği
Bir de bakarsınız, bir mevsim (o an içinde yaşadığınız mevsim hangisi ise, o mevsim) sırasının gelmişliğine bakarak pılısını pırtısını, dalını yaprağını, börtüsünü böceğini, kaçarını uçarını, derdi günü gitmek olan hem avare, hem göçmen kuşlarla, peşinde sürüsüne bereket, dağdalı bir kalabalık, bir elveda bile demeden (bir gecede, bir günde, bir saatte, ince bir yelin soluğuyla, denizin gelgitiyle, akşam sefalarının bir bahaneyle bin küsme bahanesini de kendine bahane ederek çekip gider ve her şey çok gerilerde kalır. Hava ya iyice soğur ya da ısınır. Deniz mevsimini açar ya da kapar.
Ama bu gitmelerle gelmeler hiç bitmez ve hep sürer.
Neyin nesidir bu, niçin, nedeni ve niçin’i yoktur.. Soruya karşılık vermelerde işe (neden ama) kalbimizi karıştırmadan edemeyiz?
İnsanların göçebe ruhlarına en yatkın olanı yabanmersinidir. Toprağım yüzüne bağlıymış görünürse de bu onun bir aldatmacasıdır, bir rüzgâr esiminde dalından kopar ve ilkbahardaki beyaz pamukçuklar gibi oradan oraya savrularak başlar dünyayı dolaşmaya.
Derler ki; artık herhangi bir zaman dilimi içinde siz bir göçebesinizdir ve bu göçebelik yüzünden o kent senin bu kent benim dursuz duraksız ge¬zersiniz.. Günler ve geceler, haftalar ve aylar sonra içinizde bir yerde bir yürek kalkınlığının, bir hoşnutluğun pembeden giderek iyice pembeye doğru baş verdiğini hissedersiniz.
Göçebelik, genelde kötü bir şey değildir. Dünyayı çok yakından tanırsı¬nız; Dünyayı ve insanları.. İnsanları ve kentleri... Kentleri ve kentlere kimi kez eşdeğerlilik gösteren, kimi kez taban tabana zıt düşen doğasını..
Dünyayı en iyi çingeneler tanırmış, bir de çingene olmayan çingene ruh¬lular.
Yalnızlık içlerine işlermiş, umursamaz ve bana mısın demezlermiş.. Belki de yalnız o bu a¬nın, bu anda yalnızlık çekmenin derviş yürekli gönüllüleridir de ondan mı?
"Sen inanıyor musun bu dediklerine?" diye sordu.
"Evet," dedim. "İnanıyorum. Çünkü..."
"Çünkü," dedi ağzımdan lafı alarak. "Çünkü sen kendin de bir çingene¬sin"
Ah, kırları (kış içinde) niçin en erken ben özlüyorum?
|
