Bir ressamın ardından atölyesini koklamak!
Ferruh Başağa'nın Foça'daki atölyesini gördüm bugün. Foça Belediyesi, Başağa'nın yaşadığı sokağa adının verilmesini kararlaştırmış, bu vesileyle oradaydım...
Tören, anma, plaketin duvara zaptedilmesi filan her şey olması gerektiği gibiydi. Ne eksik ne bir fazla, bütün bu gürültünün içinde bir tek kendisi yoktu. Ne tuhaf; Ölen birinin ardından düzenlenen bu tür törenler bana giderek komik gelmeye başladı! Komik? Anlamsız dememek için komik diyorum, oysa ki anlamın olmadığı yerde de değiliz hiçbirimiz... Ölüyorsun ve artık herkesin malı oluyorsun! İnsanlar gelip senin eşyalarına dokunabiliyorlar, yaşadığın ortamı seyirlik bir müze gibi dolaşabiliyorlar, mahremini, yaşadığın ortamını koklayıp fotoğraf çekebiliyorlar!
İşte orada asılı son giydiği elbise, ayakkabıları, şapkaları hatta şemsiyesi... Bir yaşam geçmiş bu atölyeden, öyle bir yaşam ki dokunduğu her şey binlerce serüven yüklü. Sanki az sonra geri gelecek ve dokunacak o bildik eşyalara; yarım kalmış tuvaldeki çizgileri, yarısı sıkılmış boya tüpleri, fırçaları, tiner ve yağ kutuları. Dergileri, kitapları, kısa notları, dostlarının ve belki de tamirci, sucu ve doktorunun telefon numaraları öylece bırakılmış, biraz sonra kaldığı yerden devam edecek özgürlüğün resimlerini yapmaya sanki!
Akşamın hüznü ışıklar saçarak dökülüyor bütün bu yarım bırakılmış eşyalara. Duygular, her biri binbir düşünceyle ağırlaşmış sanki. Eteğimden çekiştiriyor ölüm, içim daralıyor ve yaşam dediğimiz bu sınırlı dilimi bir kez daha anlayamıyorum. Ne tuhaf bir duygu bu!
|
