Yine de; her şeye rağmen, olsun. Dünyaya omuz silkercesine olsun.
Dünya tuhaf yer diyerek dönenip duruyoruz içinde. Anlamakta zorlanırken bütün olup biteni, mor salkımlar tütüyor gözümde. Mor salkımlı çeşmenin kedileri, kuşları, çocukları, kadınları hepiniz, hepinizi özledim...
Hayat mı, bahar mı vurdumduymaz? Duymuyorum mırıltılarınızı, az biraz haykırın. Mor salkımların ardına mı gömdük hüzünleri. Kararıp morarmak yok öyle. Toplayın kendinizi. Hayat diyelim! Hangi yanından bakarsan artık…
Her şeye rağmen, sessizliğin ıslığı Poyraz Caddesi’nde dolaşıyor.
Duymuyorsundur!
Mor salkımlar tomur tomurdur şimdi. Her şeye rağmen mor mor gülümseyecekler su dolduranlara. Mor salkımlı çeşmeyi anlat bana diyorum ısrarla, omuz silkiyorsun. Kararlısın duymamakta, bu ne sessizlik? İçimden; ne olur anlatsa diyorum sonra yine susuyorum.
Belki bilmiyordur o çeşmeyi!
Büyükdeniz caddesi’nin davetkâr maviliği iyot sarhoşuyken, Poyraz caddesi’nden kim geçer! Galiba, herkes bilmiyor mor salkımlı çeşmeyi. Nisan geldi mi dolaşırdım bütün mor salkımlı bahçelerini Foça’nın. Hangi bahçe morlaşır bilirim. Bilirdim...
Şimdi uzaktayım. Git biraz dolaş, anlat diyorum. Nafile. Kırgınsın bırakıp gittiğime. Anladım; gel kendin gör diyorsun! Anladım diyorum ya…
Tepiştirdim umutlarımı ceplerimin en büyüğüne. Her şeye rağmen Foça’da Poyraz Caddesi’ndeyim. Ne zaman canım çok sıkılsa mor salkımlı çeşmeden su içiyorum. Her şeye rağmen…
Kuşların tutsak olduğu erkenci baharlardan sesleniyorum sen duymasan da. Mor salkımlarla siliyorum umutsuzluğu.
