|
Yayın Tarihi: 4.12.2015
|
|
BİRAZ DELİ ÇOKÇA İNSAN
Mektuplu vakitlerin çocuğuyduk biz. Vakitsiz de yaşasak pek çok şeyi, birbirimizi vakitli bulmanın şükredilesi tarafındaydık hep. Zamana olan isyanımız, geceye olan sevdamızı büyütürken, bir tek yarım kalan masallarımıza üzülürdük. Yine de şükrederdik; Öfkeyle fırlatılan anne terliğinin kafamız yerine önümüze düşüvermesine. Topuklu terliklere geçmeyen nazımızı zamana geçirirken, zamanın bize geçirdiğini fark edemeden kapatırdık gözlerimizi. Bir taraftan hayallerimizi büyütür, bir taraftan yarım kalan masallarımızı tamamlayacağımız terliksiz mekânlar arardık. Annemize duyduğumuz sevgi, topuklu terliklere duyduğumuz öfkeyi bastırdığından, terliğin kaybolan eşini yine biz bulur, bir sonraki gecede kullanılmak üzere vakitlice ait olduğu yere bırakıverirdik. Aslında biz, hayata selam durduğumuz gecelerde öğrendik her şeyi. İsyanın, paylaşmanın ve sevginin rengini birlikte öğrendik. En güzelimiz Nergiz’di. Doğaya uyum sağlama konusunda Yıldız, herkesi tek geçerdi. Nilgün derin bakardı ve az konuşurdu. Ama onun kurduğu cümleler kesinlikle dikkate alınmalıydı. Ben deliydim, tarife gerek yoktu. Bir olmanın biz olmaya dönük tarafında mutluyduk ve bu yüzden neyimiz var neyimiz yok harmanladık yüreğimizde. Sırada bizi anlatmak vardı… Güzeldi Nergiz… Biz hep birlikte güzelliğin; Aklın, cesaretin ve mantığın harmanı olduğunu öğrendik. Ve insanlar güzel olmalıydı. Ve biz, daha çocukken karar verdik güzel olmaya. Doğayı mı kendisine, kendisini mi doğaya uydurdu bilemesek de, tutkulu bir ağaç severdi Yıldız. İnmeyi beceremese de, hiç geri kalmazdı ağaçlara tırmanmaktan. İnmeyi beceremiyorsan ağaçlara tırmanmanın delilik olduğunu öğrendik birlikte. Ve insanlar ağaçları sevmeliydi. Ve biz daha çocukken karar verdik ağaçları sevmeye. Nilgün’e gelince; Mantıklıydı, derindi, belki de en ağırımızdı. Biz birlikte büyürken öğrendik; Kurduğun cümlede kelime dizilişi önemliydi ve dinlemek erdemli bir işti. Ve insanlar erdemli olmalıydı. Biz daha çocukken karar verdik erdemli olmaya. Bana gelince, evet deliydim. Bu güzel insanlar benimle birlikte büyürken düşündüler: “Zararın mı deliliğe, deliliğin mi zarara yazıldığını?” İnsanlar biraz deli olmalıydı. Ve biz daha çocukken karar verdik, BİRAZ DELİ ÇOKÇA İNSAN OLMAYA… Elif Y. ÖZEL |
| 2156
|
|
|