|
Yayın Tarihi: 9.5.2017
|
|
SEN GİBİ
Yüzümde ederimi değil kederimi taşıdım hep. Bu yüzden; Ne halının altına süpürdüğüm hayal kırıklıklarım oldu, ne de birine batsın diye beklettiğim can kırıklarım. Bir yanımı kaybetme pahasına da olsa, yanlış olanı bile yanlış sevmedim hiç. Ne kapı dışarı edilesi hayaller kurdum ne de dile kolay cümleler. Aşkın metodolojisi yoktur diyerek, bildiğim gibi sevdim hep, yani pürü pak ve de tertemiz… Hayat bana selam vermeyecek olsa da, Ne yüreğimle ninni söylemekten vazgeçtim ne de ruhumla dans etmekten. Samimiyetsizliğin diz boyu olduğu bu dünyada bile, olacaksa da, bari en samimi kusurum sevmek nedenli olsun istedim. İmkanlarım dahilinde hayal kuramasam da, hatta bunun bedelini suni sancılar eşliğinde yazılmış şiirlerimle ödemiş olsam da, ne şiirlere küstüm ne de şarkılara. Öznesi sen olan cümleler kuramasam bile, en azından ezber bozduran cümleler kurdum. İnanması güç olsa da, Sırf ayağa kalkabilmenin şükredilesi huzurunu yaşayabilmek adına, bilerek ve de isteyerek defalarca dibe vurdum. Sonra seni buldum. Belki ruhumun sonuna bırakılmış ünlemleri kaldırasın diye, seni alıp hayatımın en anlamlı yerine koydum. Hem de, eceline susamış bunca şarkı ve de el yordamıyla yaşanan bunca sevdaya rağmen. Çünkü bunca kokuşmuşluğun arasında, bana bir tek sen bahar gibi koktun. Ben ise; Seni kendinden kaçıranın ne olduğunu bilemeden, daima kendimi, seni ve senli seher vakitlerini beklerken buldum. Önce sende kendimi kaybedip, Sonra tekrar tekrar sende kendimi buldum. Çünkü; Hayatının telif hakkını vakitli ödemiş olsan da, ne kalanlardan saydın kendini, ne de gidenlerden. Tıpkı ben gibi. Karanlık kapılara vurduğun o asma kilidin anahtarını güneşten saklasan da, Hatta aydınlanan yüzünden dökülen can kırıklarını geçmişe emanet etsen de, Ne geçmişin hüzün tadındaki kokusunu unutmayı becerebildin ne de aynı seher vakitlerini bir başka sevdayla karşılayabilmeyi. Tıpkı ben gibi. Kır çiçekleri seni selamlarlar bile, yüzünü bir tek güneşe döndün. Belki de bu yüzden; Ne çöpe atılan mektuplar gibi adressiz kaldığımı fark edebildim, ne de cami avlusuna bırakılmış yaralar gibi sahipsiz olduğumu.. Tıpkı sen gibi. Ruhumla dertleşemesem de, hatta elimi yıllarca uzatamasam da kendime Ne sevdalarımı sol yanımda taşımayı becerebildim, ne de geçmişin hüzün tadındaki kokusunu unutabilmeyi. Tıpkı sen gibi. Velhasıl, görmek istemesen de beni, Seni selamlayan o kır çiçekleri de bendim Yüzünden dökülen cam kırıklarıyla yaralanan da. Her şeyini sen de kaybeden de bendim, Güneşten sakladığın o anahtarın bedelini ödeyen de… Tıpkı sen gibi Tıpkı ben gibi… Elif Y. ÖZEL |
| 2369
|
|
|