|
Yayın Tarihi: 5.7.2018
|
|
TEK KULLANIMLIK SANIYORDUK ÖLÜMÜ! DEĞİLMİŞ!
Bence hayat, adaleti taraf tutan cümlelerde aramayı seviyordu. Hatta bizi, herhangi bir cümleye dâhil edilmemiş cümleler kadar masum olduğumuz zamanlarda bile, kurulmamış cümleleri devirmekle suçlayabiliyordu. Yüzümüzdeki hüzün başta olmak üzere, çocukluğumuza dair ne varsa hepsini ayrı ayrı tarifsiz bırakabiliyordu. Çünkü çocukluğumuzu göz kararı yaşamamızı istiyordu. Ne acı ki, minicik bedenlerimizin ve un ufak edilmiş yüreklerimizin, bir tek ruhumuzun sonuna bırakılan ünlemlerle terbiye edileceğine inanıyordu. Çünkü hayat, bizim çocuk yanımızı yok sayıyordu. Okunmamak üzere yazılmış bir kitabın, bütün talihsiz kelimelerini ve bütün şiir olmaya zorlanmış cümlelerini bir araya getiriyor, sonra da bunlarla mutlu mesut şiirler yazmamızı bekliyordu. Cümlelerimize doğrudan değil de, dolaylı yoldan tümleç aratabilmek için, Dahası, “belki”lerimizi, “ya olursa”larla yol almaya zorlayabilmek için, bizi var olmanın yok olmaya dönük tarafında bekletiyordu. Çünkü hayat, bizim çocuk yanımızı görmezden geliyordu. Bizi, sınavda olmadığımız halde çoktan seçmeli sorularla sınıyordu Ve geç kalmadığımız halde koşmamızı istiyordu. Kim bilir belki de bize, ölümün de en az yaşam kadar kurallı olduğunu anlatmaya çalışıyordu. Bunun için de, önümüze her gün yeni kurallar listesi koyuyordu. Çemkiren kelimelerle idrak yeteneği bozuk cümleler kuralım diye de, önce lügatımızdaki bütün saygıdeğer kelimeleri zimmetine geçiriyordu, sonra da onları arz talep dengesine bakmaksızın piyasaya sürüyordu. Kısacası hayat bizi, müsait bir yerde değil de, canı nerede isterse orada bırakıyordu. Yani bizim, böylesi bir hiçliğin içinde kaybolmamız için elinden geleni yapıyordu. Yeniden doğabilmemiz için değil de, sanki bizi, ölümün tek kullanımlık olmadığına ikna edebilmek için uğraşıyordu. Bunun için de sadece ve sadece ölümle yoklama alıyordu. Sorular tükense de, gitme vakti gelse de, bize her defasında ve de yüzsüzce ağzımızdan aldığı cümleleri aratıyordu. Çünkü hayat, bizimle iyiden iyiye dalga geçiyordu. Var gücümüzle ayak diresek de kendisine, Ölümün tek kullanımlık olduğunu ispat etsek de, Bizi öyle ya da böyle tükenmek üzere tamamlamaya devam ediyordu. Elif Y. ÖZEL |
| 2037
|
|
|