|
Yayın Tarihi: 8.8.2018
|
|
YAZIYORUM ÇÜNKÜ
Ben hayatın, yaşamaktan ziyade yazmaya nasip tarafındaydım hep. Bir cebim masallarımı, diğer cebim şekerlerimi ağırlarken bile, yani çocukken bile yazardım. Çünkü yazmanın, kimliksiz ve nefessiz bırakılan satırları sahibine ulaştırdığına inanırdım. Hala inanıyorum, bu yüzden de hala yazıyorum. Dün, pantolonlarımı, masallarımla ve şekerlerimle birlikte makinaya atan anneme hesap sorabilmek için yazdıysam, Bugün, “büyürsem mutsuz olurum” dememe rağmen, beni vakitsiz büyüten hayata hesap sorabilmek için yazıyorum. Yazmak, yüreğim yerine sessizliğimi büyütüyor olsa da yazıyorum. Yazıyorum, çünkü yaşıyorum. Çünkü yazdıkça nefes alıyorum. Yazıyorum çünkü… “Neydin ne oldun”lu sorular cevapsız kalsın istiyorum. Çok bilinmeyenli denklemlerle uğraşmak yerine, az bilinmeyenli cümlelerle çok şey anlatmak istiyorum. Yazıyorum çünkü… Sağ tarafımı boşluk bırakmadan doldurmak istiyorum. Fizik kurallarına riayet etmek yerine, kendi kurallarıma boyun eğmek istiyorum. Yazıyorum çünkü… Önce beynimi sonra da yüreğimi hafifletmek istiyorum. Geç kalmışlıklarıma isyan etmek yerine, bugünüme gün ağarmadan başlamak istiyorum. Yazıyorum çünkü… Elini vicdanından ayıranlara, şefkatin en sağır sessizliğiyle seslenmek istiyorum. Hesabı ödemek ya da bulaşıkları yıkamak yerine, hesabı kesene de kestirene de, hakkını vererek sövmek istiyorum. Yazıyorum çünkü… Yalnızlığı en içe çekilesi tarafından solumak istiyorum. Kalabalıkların en tenha tarafında durmak yerine, sahnenin en doğru tarafında durmak istiyorum. Yazıyorum çünkü… Hayata, “hiç kolay olmadın bana ama ben de hiç kolay olmadım sana” demek istiyorum. Uykunun mavisini alıp, rüyanın pembesine katmak yerine, yitirmediğim tarafımla uyumak istiyorum. Elif Y. ÖZEL |
| 2276
|
|
|