|
Yayın Tarihi: 9.8.2018
|
|
ÖZLEMEK...
Derme çatma bir balıkçı meyhanesinde oturup, dostlarımla birlikte günün batışına kadeh kaldırmayı özledim. Kadehimi masaya vurmayı da unutmadan... Babamdan öğrenmiştim bunu. "Kadehini neden masaya vuruyorsun?" diye sorduğumda, "Masada olmayanlara gelmesi için" demişti. Şimdi, o meyhanede olup da masada olmayanlara kaldırmayı istedim kadehimi. Kahkaha seslerinin dalgalara karışmasını özledim. Mis gibi kokan, tabağımdaki balığın ve denizin kokusu ile birleşmesini özledim. Çakır keyif olmuş insanların gülümseyen yüzlerini özledim. Dertleri masaya yatırıp, dünyayı o küçücük masada kurtarmayı özledim. Hiç bitmeyecek sandığım dertlerimin nasıl da geride kaldığını görüp kadehimi bu sefer sadece kendim için kaldırmayı özledim. Mutluluğun böyle anlarda saklı olduğunu hatırlatıp kendime, şöyle özgürce içtenlikle kahkaha atmayı özledim. Unuttuğum şarkıları mırıldanmayı, sonra avaz avaz söylemeyi özledim. Kadehimi yanımda olmayanlar için masaya vurmayı özledim. Ama en çokta seni özledim deniz... Seni izlemeyi, seni izlerken beni sakinleştirmeni.... Kimseye anlatamadığım sırlarımı sana anlatmayı, seninde beni sessizce dinlemeni özledim. Anlattığım her şeyin sende kalacağını bilerek... Ayşem Arslanoğlu |
| 1720
|
|
|