Geçenlerde aniden Foça'ya gidelim krizimiz tutunca yola koyulduk. Amaç hem bizimkileri ziyaret, hem de deniz kenarı balık keyfinin doruk noktalarından biri olan ESKİFOÇA küçük limanda balık yeme hasretimizi gidermekti.
Epeydir gelip giderim ancak Yenifoça'yı görmek kısmet olmamıştı. Bizimkiler hadi gidelim deyince, yağmurlu ve puslu bir mart havasında kötü bir arka yoldan Yenifoça'ya gittik. Ama ben, daha sevimsiz blokları uzaktan görünce eskisini mumla arayacağımı anladım, zaten de terk edilmiş, çirkin bir kıyı kasabasını andıran bu yerde içime tarifsiz sıkıntılar bastı.
Hemen dümeni canım Eskifoça'ma kırdırttım. Ve de öğle yemeğinde Menendi Cafe’nin masasına konuşlandık. Tabi havadaki sıkıntı ve renksizlik denize de yansımıştı. Ama buranın sakinlikten insana ŞİİR yazdıracak ruh hali yine muhteşemdi. Parke taşların üzerinde kardeş kardeş gezinen kediler ve köpekler, gezintiye çıkmış emekli delikanlılar, tek tük balıktan dönen balıkçılar... Ahhh! Hepsi güzel de bir de şu bangır bangır bağıran seçim arabaları olmasa!
Ve gece her zamanki Foça-rakı-balık üçlemesi. Sadece bu kez yakın planda hiç burada yaşamadığımız sağanak yağmur başrol oynuyor. Hem de ne oynamak... Lokantanın brandalarından süzülen, denizi adeta Avrupa başkentlerinin akıntılı nehirlerine
çeviren, kedileri masa altı sandalyelere hapseden, meşhur piyangocuları ortalıktan silen, şahane bir YAĞMUR.
Breh! Breh! Yağmurda da ayrı bir güzelliği varmışta biz yeni görmüşüz. YAŞASIN ESKİFOÇA VE ONU HER DAİM GÖNÜLDEN SEVENLER...
