Yılda bir kez us’a gelen ve düzenlenen kutlamalar, yalnızca o olayın ve her neyse kutlananın, unutulduklarını gösterir ki hadi bugün kutlayalım, yazalım çizelim de gönüllerini alalım diyerekten.
Çiçekçiler bol bol çiçek satar o gün. Hediyeler, hediyeler....
Sevgi dolu binlerce sözcükler...
Bir günlük bir şey bu! Yarın sabah varsa emekçi kadının açlığa direnen mitingi, yeniden dövülecek meydanlarda. Analar, kardeşler, eşler coplanıyor
dünyanın bütün köşelerinde...
Ama yalnızca seyrediliyor televizyon ekranlarında. Uydular naklen yayında...
“Saçı uzun aklı kısalar sürükleniyor, bakın bakın nasıl da çığlık atıyorlar.
Ver kızım kahvemi! İçerken seyredeyim şu çılgın alemi, ha ha ha...”
Diyorlar yumuşacık koltuklarda.
Bugün emekçi kadının günü kutlanıyor o meydanlarda, bu meydanlarda.
Çiçekler dökülüyor ağızlardan. Tut ki sevdim seni öptüm alnından.
Yarın sen de öpecek misin terini soyduğum günün yorgunluğundan?
Anayım, bacıyım, sevdayım... Dizlerinin dibinde seni çoğaltanım!
Avuçlarımda eskiyor her geçen günün acıları. Hatırla! Senin umutlarını okşardım pencerelerde. Yarının, daha güneşli olsun, gözlerin ışıklı baksın diye. Dualarımda oğlum, kızım demedim. Çocuklarım dedim, bastım bağrıma.
“Bugün yine açız evlatlarım” diyordu Tevfik Fikret şiirinde. Bu açlık neden hiç inmedi
dünyanın sırtından?
Yalnızca 8 Mart dünya emekçi kadınlar günü İÇİN değil; oğullar, her gün borçlusunuz eski yıllara... Yalnızca kadın için değil oğulları için de çürüyor analar! Biz siz değil,
birlikte renkliyiz. Birlikte çiçeklenir dünya.
Her gün sevgiyle öp ki alnını göğün,
Ne savaşlar, ne de açlıktan kudursun dünya!
