Küçük soluklu, yeterince bolluklu zamanlar bu molalar. Durup düşündürecek, durup gördürecek, durup susturacak ve farklı bir yanını algılayıncaya kadar, uzaklaşmalara ihtiyacımız var dostlar. Uzaklaşacağımız her ne ise. Molamızın rotası neresi ise...
Kent ise, künt ise, kulp ise...
Çıkmak gerek, yaşanılan her ne ise o şeyin dışına biraz çıkmak, etrafında dolanmak, seyretmek, dinlemek, başka göz olmak gerek belki de kimbilir! Hep içinde, hep hep içinde boğulmamak olayların, konum ve durumların ve de kentlerin, yaşanılan çevrenin...
Şarkı sözünde geçer. "Seni uzaktan sevmek, aşkların en güzeli" diye! Sevmek.
Sevmek bir kenti, sevginin ölçüsünü bilemeden. Sevmek o yeri, alışkanlığın ötesine geçirmeden. Tıpkı insanlar gibi, tıpkı tumturaklı aşklar gibi vıcık vıcıklaştırmadan... Olduğu gibi sevivermek, değiştirmeye çalışmadan sevmek...
Bozuk kaldırımlarıyla sevmek o kenti, iğde ağacı salkımlarının yerleri süpürdüğü. Zeytin ağaçlarının sokakları lekelediği o kentin sokaklarını yağmur yıkamadan, olduğu gibi sevivermek.
"Sineklerine ölüm" demeden önce icad ettiğin cibinliklerine sığınmanın tadına varabilmek... Eleştirilerinde ki isyanını hatırlamak! gitmeden önce!
Kokusunu sevmek Foça'nın, hem de lağım kokan lombozlarını...
Hem de; tembel insanlarını, uykucu tamirci çıraklarını, ehl-i keyf duvarcı ustalarını, çok bilmiş balıkçı entellerini sevmek Foça'nın. Özlemek bir kenti... O kent Foça ise; bir kat daha özlemle tutuşmak ve yönünden şaşmayan, akrep - yelkovan oluvermek o kente doğru.
Uzaklardan yazmak dizeler boyu serenadımsı ağıtlar.
Uzaklardan sevmek, sevmenin en yalını ile... Varınca yakınına ve hatta içine, suskunlaşmak, konuşmamak. Korkmak şımartmaktan.
Dolaşmak sokaklarını usulca, eski evlerine yaslamak sırtını yavaşça...
Uğramak Neco'ya, Kokoloz'a, Menendi'ye, Barbaros'a ve hatta Nargileci Mehmet Efe'ye. Mahsunlaşmak hafifçe, doluvermek bir yığın anısal geçmişle. Engelleyememek birkaç damla ıslaklığı, çekelerken burnunu çocukça.
Sevmek çıkarsızca, dolu dizgin; Kent ise, kült ise, kulp ise... O kent Foça ise.
